Anna van Praag

Mijn zus en ik doken als dolfijnen door de golven, terwijl we allerlei dingen riepen zoals ‘Nieuw begin!’  En dat terwijl we allebei een hekel hebben aan zwemmen in de kou.

Precies een jaar geleden overleed mijn moeder. Happy die-day mama!

Een soort zombie. Helemaal leeg.

Dat mijn vriendin Jowi een zilveren griffel kreeg en hoe trots ik was. Dat ikzelf een stiekeme nachtelijke boekpresentatie had.

Het halen van je covidprik is als de reünie van de klas waarin je niet wist dat je zat.

Ik werd wakker in een andere wereld.

Vorig jaar om deze tijd…

‘Mam, tot ooit!’ Ze lachte er zelf ook om. En weg was ze.

Ik liep over de grachten door de stille avond naar huis.

Ik ben een stoere vrouw in de ochtend en een kind in de nacht.