Anna van Praag

‘Het is hier net de Hongerspelen,’ zegt de dochter somber, ‘elke avond tussen zeven en half acht komen de testuitslagen binnen. Dan verdwijnen er zwijgend weer een paar naar hun kamer.’

En toen was er ineens die zeikrecensie.

Toen ik zestien was richtte ik een vrouwenoverleg op. We bespraken feministische teksten en kwesties in een of ander links tehuis dat altijd naar groentesoep rook.

Liegen. Stelen. Schelden. Mag allemaal in mijn universum. Zelfs op de VVD stemmen.

‘Kan je misschien een stapel boeken op je hoofd laten balanceren?’

‘Dat je elke dag of in ieder geval elke week iets doet wat je nog nooit hebt gedaan,’ zeg ik tegen de saxofonist terwijl ik hem bijna op de tram laat knallen.

‘Als ik in het voorbijgaan even stiekem in jullie knijp, dan is dat om te checken of jullie echt zijn en niet achter een scherm zitten.’

Ik heb er twee jaar naar uitgekeken. En toen ging het niet door. 

Ik oefen in alleenzijn.

Kan iemand nog jarig zijn als hij al dood is?