Anna van Praag

Op Texel speel ik altijd Captain Fantastic.

Als ik nu zou gaan studeren zou ik hopen dat ze mijn vriendin zou worden.

De man droeg een zwarte muts en een bruine jas. Hij schoot in de lucht. ‘Naar binnen,’ gilde onze juf. ‘Niemand bewegen,’ schreeuwde de politie.’

In 2016 veranderde zo ongeveer alles wat er in mijn leven maar kon veranderen. 

De ene dochter kwam en de andere ging. Binnen hetzelfde uur.

Plotseling gebeuren er van die bejaardendingen.

Mijn Griekse buurmeisje en ik herkennen elkaar bijna niet door onze grote regenjassen. ‘Anna,’ zegt Vivienne , ze ziet er ontredderd uit, ‘this summer…’ Verder komt ze niet. 

Ik dronk een spannend kopje koffie met iemand die werkt in de forensische psychiatrie.

Op een doordeweekse dag op een bankje aan zee, in dat ene straaltje zon.

Ik stuurde een pakje vol liefde naar Costa Rica. Het kwam nooit aan.