Anna van Praag

En ineens was het voorbij. De mist in mijn hoofd.

‘Ik ben zelf geboren en getogen in Amsterdam, maar mijn man is in 2017 pas uit Turkije gekomen en thuis is Turks nu de voertaal; dus mijn kind moet bijgespijkerd worden in Nederlands,’ zei de betrokken moeder.

Misschien heb ik ijzertekort, dacht ik. Of iets met vitamine D. Ik ging de dokter bellen en vier buizen bloed laten prikken.

Ik fietste door een sneeuwstorm. Het leek een soort nachtmerrie.

Vrouwendag in Bologna: leuke meiden met roze sjaaltjes verzamelen zich op het grote plein. Pleidooi voor abortus zie ik, en gay rights – naast de zoveelste katholieke kerk.

De Kinderboekenbeurs in Bologna. Dat is de plek waar kinderboekenuitgevers van alle landen op zoek zijn naar nieuw talent. 

Sereen. Zo zeg ik tegen J dat mijn leven er nu uitziet. Wat fijner klinkt dan traag of leeg.

Ineens wist ik wat ik miste. Een moeder.

Niemand was verbaasd dat ik omviel.

‘Als een schilderij dat langzaam wordt ingevuld.’