Anna van Praag

‘Ga je zó olijfpitten scheppen?’
Glimmend paars jurkje, mijn nieuwe Marrakech-ring, elegante muiltjes, felrode lippenstift.
JA, zo ga ik olijfpitten scheppen. Onze verwarming brandt op pitten, heel milieubewust, maar wat ze er niet bij zeiden toen we hem kregen: hoeveel je daarvan nodig hebt per dag. Op en neer rijden naar de olijfoliefabriek is een terugkerend klusje voor Ilco geworden, en soms voor mij. Zelfs als je net dagen achter elkaar walmend van de musk door Marrakech hebt geflaneerd.
In de fabriek helpt het trouwens enorm, mijn outfit. Ik hoef maar een paar keer vaag met een schep te wapperen, of ik krijg al hulp van alle kanten en de gevulde zakken worden zo hup in de auto getild. En zelfs als ik, bevallig wegrijdend, met de Landrover een volle olijvenkar ram, blijven ze lachen.
En ik? Ach, ik ben hier helemaal niet. Ik ben lekker nog in Marrakech.

Er zit een man met een ei op het grote plein. Een rauw ei en eromheen staan drie waxinelichtjes. Wat doet die man daar?
Hij probeert dat ei te koken, zegt Bloem.
Hij voorspelt de toekomst, zegt Ilco, en dat denk ik ook. In dat ei zit natuurlijk alles dat nog komt, je nieuwe leven na nu.
LEES VERDER

‘Ik vier mijn verjaardag maar niet’.
Dat zul je mij niet snel horen zeggen. Ik ben dol op verjaardagen, vooral op die van mezelf. Ooit stond ik bekend om de schalen vol appelbollen die ik bakte. En iedereen mocht ze komen opeten. Of ik kookte voor al mijn vriendinnetjes: twee dagen in de keuken en heel veel drank.
De laatste jaren zijn mijn partijtjes erg exotisch geworden. Ik herinner me taartjes middenin woest Patagonie, een chic diner in Rwanda, en het duurste kopje koffie ooit bij cafe Florian in Venetie. En natuurlijk Rio de Janeiro vorig jaar: dansend op het carnaval werd ik veertig (ik word namelijk, tot groot vermaak van mijn dochters, al een paar jaar veertig).
Maar nu. Na een paar weken op de berg voel ik me als een moemin in winterslaap. De slome post brengt één kaart (dank je wel mam!) en tjsa, die regen. Rusteloos drentel ik door het huis, in mijn dromen brengt mijn zus frambozen en rijden we de wijde wereld in met de Landrover. Ik wil feest, ik wil iets groots, ik wil…

Jullie hebben sneeuw, wij regen.
In geen dertig jaar heeft het zo lang en zo veel geregend in Zuid Spanje. De huizen zijn er ook helemaal niet op gebouwd. Iedereen heeft lekkende daken en water dat binnen op de muren staat. Denk: een soort zwarte schimmel. Denk: het geratel van regen in diverse pannetjes. Denk: voortdurend met je sok in de nattigheid staan. Denk: af en aan flakkerende stroom en vandaag een verdronken satelliet (dus geen internet). Een weerbarstig manuscript vol doorhalingen voor mijn neus en die engelen ook alweer weg. Denk: Anna chagrijnig.

Ik ben dol op rituelen.
Zo hebben wij, tot verbijstering van veel van mijn vriendinnen en groot geluk van mijn schoonmoeder, op een mooie lentedag onze drie dochters in één keer laten dopen in het houten kerkje van Durgerdam. En dat terwijl ik zelf bij geen enkele kerk sta ingeschreven. Ik ben ook dol op heksen en de volle maan, en – dit tot lichte ergernis van Ilco- op Mariaprocessies.
Dus toen ik de kans kreeg om een reizend groepje engelen vijf dagen in huis te ontvangen, zei ik natuurlijk meteen ja. Het vergde wat uitleg hier thuis, omdat ze even dachten dat ik vijf bedden moest gaan opmaken en extra eten koken, maar nee, dit zijn onstoffelijke wezens. Die komen alleen maar goede energie brengen. Vijf engelen, vijf dagen. Ik begon meteen met de voorbereiding.
(Lees verder)

Rio de Janeiro, de wonderstad. 
Bezat ik een tijdmachine of een zwaarbeladen creditcard dan was ik nu daar. Want het is weer carnaval en er is geen stad, geen feest, geen drug zo geweldig als juist dat: Rio tijdens carnaval. Het boek dat ik erover schreef ‘De heks van de samba’ is net weer naar de uitgever dus zelfs dat moet ik nu missen. Vanaf de berg duik ik in mijn herinneringen en spin ze uit. ‘Mam, je loopt de hele tijd te lachen,’ zei Bloem vorig jaar tegen me. Toen waren we daar, inderdaad, en Bloems opmerking is des te interessanter omdat ik zo iemand ben tegen wie bouwvakkers altijd roepen ‘Mens, wat kijk je chagrijnig!’ Ah, Rio…
Maar gelukkig hebben we ook carnaval in Montefrio!

‘Ik heb zo’n saaie week voor de boeg,’ zucht mijn vriendin Mylou aan de telefoon. Om vervolgens te vertellen dat ze deze week drie keer optreedt met haar eigen programma (‘máár drie keer,’ zegt ze), dat ze ook zelf naar het theater gaat, een groot interview krijgt, drie dagen tv-opnames heeft, en ook een gesprek met de hoofdredactrice van een leuk tijdschrift. ‘Ik hang maar zo rond in huis,’ zegt ze ook nog.
De lijn ruist en kraakt in de stilte die er nu tussen ons valt.
Wat doe ik eigenlijk deze week? Op de berg zitten. Dat betekent dat ik alleen Ilco en de meiden spreek. Geen voorstellingen, geen films, restaurants, afspraken, niks!
Saai? Ja. Nee, want ik schrijf.
Het enige waar ik op dit moment echt van baal, is dat ik niet kan kijken naar de voorstelling van mijn andere vriendin, Esther. Een duizelingwekkend, bedwelmend, fantastisch epos over de oorsprong van geweld en haat, lees ik in de recensies en ik ben er niet bij! 
Maar jullie wel. Geniet van de overweldigende saaiheid van het bestaan en ga allemaal naar BRANDEN van het Ro Theater!!!

Woonden we maar in Zweden! Nog los van subjectieve voorkeuren als de rendierman versus de stierenman, wat zou ik als kinderboekenschrijver dan in een mooie traditie terecht komen. Astrid Lindgren, Per Nilsson, Anika Thor…
Nee, dan Spanje. Alles loopt hier zo’n jaar of dertig achter op Nederland. Behalve de kinderboeken, die ademen zo’n beetje de braafheid van de jaren vijftig van de vorige eeuw. Het spijt me om te zeggen en ik doe het echt met tegenzin, maar eigenlijk zijn ze gewoon vreselijk.

Misschien is het omdat we hier weinig tv kunnen ontvangen, omdat de meiden geen spelcomputers hebben en afspraken met vriendinnen hier in Spanje alleen maar in het weekend gebeuren. Maar feit is dat ik ze nog steeds elke avond voorlees. Ook die twee oudsten, ze willen nog steeds. De hele Harry Potter, het hele Kleine Huis, dat soort werk.
Wat absoluut NIET meer kan, heb ik ontdekt, zijn liefdesverhalen. Zodra ik begin over verliefd, zoenen of nog erger zit vooral Bloem zich naast mij zo verschrikkelijk opgelaten te voelen. Handen voor de oren, kotsgeluiden. Lees dan maar eens monter door, als moeder zijnde. Dus De eikelvreters, het ideale voorleesboek over Spanje, durf ik niet aan omdat ik weet dat de hoofdpersoon aan het eind wordt ontmaagd. Helaas.
Maar nu zijn we gisteren begonnen aan In de ban van de ring en volgens mij gaat dat helemaal goed. Ik was eigenlijk een beetje vergeten hoe goed het is geschreven. Grappig, enorm beeldend, lekker veel vaart. Het ultieme voorleesboek voor donkere Spaanse nachten.

Chaia wordt elf!
Een spannende dag, want voor het eerst doen we een echt Spaans partijtje. De hele week is Chaia al zenuwachtig. Is het raar dat ze een partijtje geeft? Dat ze een uitnodiging heeft gemaakt? Komen de meisjes uit haar klas wel? Haar zorgen slaan op mij over. Straks zitten we daar in ons uppie met taart en het weerwolvenspel. Op een middag bel ik de moeders van de meisjes een voor een op. ‘Is de uitnodiging aangekomen? Komen ze?’ Na die gesprekken, in rap Andalusich dat mijn oren laat tollen, weten we nog niet veel. Ja, dat het niet handig is om een partijtje te geven in de tijd dat alle kinderen moeten helpen met olijven plukken. Maar dat de meisjes waarschijnlijk komen – als de moeders tenminste onze cortijo kunnen vinden. Ik studeer alvast op de Spaanse woorden voor ‘weerwolf’ ‘jager’ ‘ziener’.