Anna van Praag

Het is in Nederland kinderboekenland een beetje verdacht als je veel boeken schrijft. Ik geld als een erg snelle schrijver omdat ik soms wel drie boeken per jaar maak. 
Tsja.
De drukproef voor boek 1 viel net in de brievenbus. Dat is nu klaar. Boek 2 is de nieuwe Isabel Snoek. De tweede versie is zo goed als af. Het komt in juni uit en het is een thriller-achtig carnavalsboek geworden.
Boek 3. Dat ben ik nu aan het bedenken. Stel je dit proces als volgt voor: urenlang naar laptop staren. Drie zinnen typen, backspace. Opstaan en tien dropjes eten. Terug naar computer. Twee zinnen typen, drie weghalen. Dom surfen over net naar onzindingen. Weer eerste tekstje lezen. Niks toevoegen. Rondje om het huis lopen. Tien minuten in de zon zitten. Weer achter computer. Nadenken. Op de bank gaan zitten. Nadenken. Terug naar computer. Nog maar eens goed saven. Naar keuken. Vijf koekjes eten die eigenlijk niet meer lekker zijn. Was in de droogtrommel stoppen. Mompelend terug naar computer. Niks. Een vaag woord opschrijven. Laatste hoofdstuk teruglezen. Urenlang naar laptop staren… (en dat dus dagenlang).
Hoezo snel?

Wat was ik als kind dol op de boeken van Enid Blyton! De vijf, de vijf detectives, de dolle tweeling – ik had ze allemaal en ik heb eeuwig spijt dat ik ze in een nep-volwassen bui een keer allemaal heb weggegooid. Van Enid Blyton werd je blij, het waren feelgood-boeken over gelukkige kinderen op het Engelse platteland. Ze smaakten naar toffeecake en thee met koekjes, die boeken. Er gebeurden heus erge dingen en de kinderen haalden ‘streken’ uit, maar uiteindelijk waren de moeders lief en de vaders standvastig en scheen altijd de zon. Een baken, dat waren die boeken voor mij en misschien wel één van de redenen dat ik ben gaan schrijven. Ik verwerk ze nu zelfs in een boek en zoek even wat uit op internet.
En wat blijkt? Die gezellige Enid Blyton was een ‘mother from hell’!

‘Mam, je hebt twee fouten in mijn verjaardagsuitnodiging gemaakt.’
Hm.
Heb ik toch zes jaar Spaans gestudeerd en weet ik veel hoe vaak door Latijns Amerika gereisd.
En dit meisje van tien-bijna-elf zit amper vijf maanden op een Spaanse dorpsschool en begint me nu al te overtreffen.
Onlangs gehoord, ook van haar: ‘Weet je nog dat mama verkeerd verbonden was… hahaha!’
Zus: ‘Ja, en dat ze zei ‘de nada’ in plaats van ‘no pasa nada’.’
Zus 1: ‘Haha! ‘Geen dank’ zei ze tegen die beller, in plaats van ‘geeft niks’ Zo genant!’
Samen: ‘HAHAHAHA! ‘

In het buitenland kan je een deel van de Nederlandse televisie ontvangen via een zender die BVN heet (het Beste van Nederland en Vlaanderen). Dat betekent dat wij het journaal hebben, NOVA en De Wereld Draait Door, maar dan weer niet Annie MG Schhmidt. Wel Ivo Niehe en een eng Belgisch programma dat Koppen heet. En ook nog ons eigen wereldwijd BVN-weerbericht door Erwin Krol, mijn lievelingsprogramma.
En de Haiti-avond. Die hadden wij ook live. En dat was dan weer enorm saamhorig. ‘Wij Nederlanders zijn hier goed in,’ zei iemand en dat voelden wij hier ook zo. Ja, wij Nederlanders kunnen toch maar ‘mooie televisie’ maken, professioneel en ontroerend tegelijk.

Ilco is er weer! In ieder geval tot het einde van de maand. Daarna gaat hij naar Cairo, New York, Londen, Amsterdam…
‘Lang geleden gingen de mannen naar zee en stonden de vrouwen aan de waterkant op hen te wachten, de horizon afspeurend naar een klein scheepje. Nu wacht ik…’ Zo staat het op de eerste bladzijde van een geweldig boek dat ik nu pas heb ontdekt: De vrouw van de tijdreiziger. De man in dit boek reist door tijd en ruimte, net als Ilco. Want om, bijvoorbeeld, van het platteland van Montefrio naar een high tech kantoor in Manhattan te gaan, daar zitten echt lichtjaren tussen. Het grote verschil met het boek is dat Ilco kiest voor zijn reizen. Hij reist voor zijn idealen, de wereldvrede in dit geval (www.ilcovanderlinde.nl). En ik? Ik wacht op hem, elke keer weer. Soms zonder het te merken, soms vol van een verlangen dat er niet zou zijn als hij gewoon hier was, zijn vuile was in de mand, sportschoenen slingerend onder de bank, tandpastaspetters op de spiegel .
En soms is elk moment dat hij er niet is, om het boek maar weer te citeren, ‘even traag en doorzichtig als glas en zie je door elk moment heen andere momenten die achter elkaar staan te wachten.’
Zo was het deze keer en daarom trek ik een fles cava open en bak een taart. Ilco is er weer!

Vanochtend wandelde ik zoals altijd in alle vroegte met Bloem naar de schoolbus en toen zag ik het ineens…. sterren!
De verschrikkelijke regenwolken zijn verdwenen, of in ieder geval voor even.
Dus nu is er weer blauwe lucht en zon boven me en ik haal heel diep adem. Bergen met wolken erop is toch alsof je in een soort doos zit opgesloten. 
Bij de bushalte is het nog steeds één grote modderzee. Eindelijk blij dat ik die fijne Spaanse laarzen niet heb gekocht in Amsterdam, want als je naar de bus, de vuilnisbak of de brievenbus moet, zit de modder daarna tot je knieen (wel post blijven sturen hoor; niks zo sneu als dat je die tocht hebt gemaakt en er is dan ook nog eens geen post). Bloem nam vanmorgen plastic zakken mee om om haar laarzen te doen, kon ze beter door de modder waden.
Maar vandaag zag ik grote stoere werkauto’s staan en ik dacht: ‘Ze gaan het oplossen, die modder, wat fijn.’ 
Maar nee. Ze verfden het bushokje. Eén grote woeste vlakte vol klei, megaplassen en stenen – maar het bushokje is tenminste weer prachtig groen! 

Strooizout bijna op? Vertragingen van de NS en vreselijke files op de ring?
Het kan altijd nog erger. 
Want toen de meiden en ik in Spanje aankwamen (Ilco is helaas nog in Nederland), was er ook sneeuw, maar helemaal nergens strooizout. Daardoor deden wij er algauw vijf uur over om van Malaga naar Montefrio te komen. Overal ongelukken en auto’s langs de weg. En onze berg kon je met de auto al helemaal niet op. Dat betekende met half-slapende kinderen en heel veel koffers een lange, nachtelijke sneeuwtocht naar boven. Het was zo glad dat ik mijn laarsjes moest uitdoen; ik kwam gewoon niet vooruit. 
Eenmaal bij de cortijo was de stroom uitgevallen. Het was zo donker dat ik het slot van de deur niet kon vinden, tot Chaia, heel Isabel Snoek-achtig zei: ‘Mam, je mobieltje. Dat geeft licht’…

Nkwichi. Dat betekent in een taal in Mozambique: ‘het geluid van zand dat knispert onder je blote voeten’.  
Zo zou je in Nederland wel een heleboel woorden kunnen maken voor sneeuw-geluiden. Hoe mijn hakjes krakend wegzakken in verse sneeuw. Hoe bijna geluidloos een auto slipt over geplette sneeuw. Hoe een fiets glijdt over korrelsneeuw. Hoe diezelfde fiets met fietstassen en al  – gggglak-  onderuitgaat. Het geplop van sneeuwballen. Het geknal van ijsballen. Sneeuw die heel zachtjes ploft in je haren, ogen, oren.

En ondertussen is er in Andalucia iets heel anders aan de hand. Regen, overstromingen, de hele olijvenoogst lijdt eronder. Morgen gaan we weer terug, dan zal ik het merken. Het verschil tussen ijzig vriesweer en gestage regen. We zijn een week weg geweest, dat wordt weer dweilen denk ik. En de kachel (die werkt op olijfpitten) weer aan de praat krijgen nu de pitten nat zijn. De veregende satelliet weer rechtop zetten, dan heb ik tenminste weer internet. Het geluid van mijn hakjes door de kletsnatte olijfklei, is daar een woord voor? 

Dag lief Amsterdam, dag sneeuw. Mijn tas zit vol nieuwe Hema-panties, boeken en drop en mijn hoofd vol inspiratie. Ik ga de berg weer op. Ik ga schrijven.

Even in Amsterdam. Net alsof je een oude lievelingsjurk achter uit de kast pakt. Hij past nog steeds!
Tegelijkertijd kijk ik met nieuwe ogen. Wat zou mijn buurvrouw Belen uit Montefrio zien als ze hier nu zou rondlopen (stel dat ze tijd had om zich los te rukken van de olijfoogst)? Al die mooie (en dure) kleren overal? De hele wereld gespiegeld in restaurants? De grote hoeveelheid vogels die hier rondhangen (zwanen, meeuwen, duiven, mussen, meerkoeten)? 
Ik denk zomaar dat Belen het meest gefascineerd zou zijn door de Albert Heijn in de Jodenbreestraat. Dat is eigenlijk ook geen winkel, maar een eet-museum. Kijk alleen maar eens naar die belichting. Of de inrichting: dat het niet recht is maar gedrapeerd. En al dat eten! Bij ons in Montefrio is koken echt een uitdaging: met een minimum aan ingredienten toch spannende dingen doen. Hier is dat precies het tegenovergestelde. 
In de bioscoop met een 3d-bril, in de metro met een chipkaart en eindelijk eens mijn boeken goed op voorraad bij de Bijenkorf. Dat is Amsterdam tot nu toe. 
Wordt vervolgd.  

Buurvrouw Belen komt langs met rode onderbroeken. Op oudejaarsnacht moet je een rode onderbroek dragen – liefst eentje die je cadeau hebt gekregen. Dat brengt geluk.
Dus doe er je voordeel mee!