Anna van Praag

Vol Afrikaheimwee schreef ik ‘Schiet niet op mijn olifant’. 
Ik waste me weer met een bekertje bij de bush-douche, voelde de hyena’s aan mijn tent snuffelen en zag een giraffe van heel dichtbij. Aan het eind van de dag hoorde ik de leeuwen brullen, werd geprikt door duizend muggen, zag de zon ondergaan achter een reusachtige baobab-boom. En al die tijd was er een dapper meisje met de gekkewoordenziekte om me heen. 
‘Schiet niet op mijn olifant’ is haar verhaal. 
Mijn nieuwe boek ligt NU in de winkel.

Ook dit hoort bij emigreren: uitzoeken hoe de ambulancedienst werkt.
Jaren waren we op reis, nooit was er een grootouder ziek en nu ineens twee in één maand.
Want: daar gaat mijn moeder. Ze grijpt naar haar hart en zakt voor mijn ogen in elkaar.
In mijn paniek knal ik keihard tegen een deur op. Bloem blijft bij oma, terwijl ik het nog nooit gebruikte noodnummer bel. En dan is het balen dat je geen gewoon adres en huisnummer hebt. Ik moet dus die hele ambulance naar de goede heuvel coachen (in het Spaans! Met mijn waardeloze richtinggevoel!).
Ruim twintig minuten later zijn ze er. Is dat snel?
Mijn moeder is dan gelukkig weer bij bewustzijn. Met gillende sirenes gaan we naar het ziekenhuis van Granada.

Maar ja, komt oma hier ooit nog weg? Hier in Spanje is letterlijk geen vuiltje aan de lucht, maar alle vluchten naar Nederland zijn geannuleerd.
De meiden vinden het geen probleem. ‘Dan blijft oma gewoon hier wonen, net zoals al die Spaanse oma’s.’ Wat ze interessanter vinden (en ik ook) is Katla. Want wie wist nu dat dit griezelige monster echt bestond – Katla, door Astrid Lindgren omschreven als ‘een wijfjesdraak, opgestegen uit de oertijd, die op een afschuwelijke morgen wakker werd en iedereen raakte met het dodelijke vuur dat ze uitblies.’
Katla bestaat dus echt, niet alleen bij de gebroeders Leeuwenhart! Zo heet de grote broer van de IJslandse vulkaan. En soms, als die uitbarst, wordt daarna Katla wakker, horen wij op het nieuws. En dan, wat gebeurt er dan?

Ik eet iets wat ik nog nooit heb gegeten en ook nooit van plan was. Bloedworst? Varkensvet? Nee, een broodje pindakaas met hagelslag. Dat is raar want eigenlijk houd ik niet van pindakaas en van hagelslag word je dik. Maar ineens zag ik het staan. Pindakaas! Hagelslag!
Dat komt allemaal door mijn moeder.

Groot nieuws voor trouwe volgers van dit weblog: de pony is terug!
De guardia civil, de dierenartscentrale, zelfs een speciale campo-politie: iedereen was ingeschakeld om de verdwenen pony terug te vinden. Beetle, gechipt en al, stond op alle telex-pagina’s, heel modern, heel vertrouwenwekkend ook.
Des te opmerkelijker is het dat hij eigenlijk al drie weken geleden was gevonden, en nog wel door diezelfde guardia civil. Waar was Beetle dan al die tijd?

Is de winter nu echt voorbij?
Ja, dat besluit ik bij deze. Het is lente in Zuid Spanje en bijna een jaar geleden dat wij hier neer streken. Ik snap nu een beetje hoe de dingen werken: waar je moet parkeren zodat je niet in de enge supersteile straatjes van het dorp verzeild raakt, dat een stuk of vijf trainingspakken in alle kleuren tot de basisuitrusting van alle scholieren behoren, dat het enorm onbeleefd en dom is om tussen 2 en 6 iemand te bellen (lunch en siesta).
We kregen in dit eerste jaar meer regen te zien dan hier in vijftig jaar is gevallen, we ontvingen 45 gasten, aten meer tomaten en knoflook dan in alle jaren hiervoor bij elkaar, moesten één keer naar de eerste hulp voor een te hechten knietje, proefden voor het eerst mispels, stierenvlees en varkensoortjes, probeerden alle wijnen uit de buurt (en die waren allemaal goed) en we waren enorm productief: ik schreef drie boeken en Ilco beraamde de wereldvrede.
Maar voelt Spanje, na een jaar, ook echt als thuis?

‘Ze wilde naar het zuiden. Maar ze hoorde bij het noorden. En in het noorden kon het best warm zijn, soms, als het niet koud was.’ 
(uit ‘Iep’ van Joke van Leeuwen). 

Ik gooi de deuren van de veranda open en de lente aait over mijn blote armen. Vogels in de olijfbomen, messcherp licht, wilde brem in het veld. De olijfoogst is klaar, eindelijk, en nu beginnen ze onder aan de berg met de groene asperges. Heel Montefrio flaneert door het dorp, knipperend tegen het licht, als moemins die na een lange winter uit hun holen komen. 

Sta ik in de slager, liggen er alleen een paar varkenssnuiten en stierenballen in de vitrine – van die vage witte dingen die kennelijk lang goed blijven. Want, zo vertelt de slager me: ‘Het is bijna Pasen, de mensen vasten.’ En vasten betekent hier dus vooral: even geen vlees eten (en dan daarna weer extra veel).
Maar vraag je ‘Wat doe je met Pasen?’ kijken ze je alleen maar glazig aan. Op Goede Vrijdag is er processie, maar met Pasen gebeurt er niks; op tweede paasdag gaat iedereen gewoon naar zijn werk.
‘In Nederland hebben wij een conejo, een konijn,’ leg ik onhandig uit, ‘een konijn dat eitjes verstopt.’
‘Bedoel je niet een kip?’ vraagt de buurman behulpzaam.
‘Nee, een konijn met een mandje. En die eitjes zijn van chocola.’
‘En konijn met een mandje?’ Verbijsterde blik.
Toch komt de raarste paastraditie niet van ons, maar van mijn Engelse buurvrouw Liz.
.

Er was eens een jongetje met een hoofd vol verhalen.
Hij had geen vader, maar wel grote voeten en een grote neus. Zelfs de leraren op school schenen dat reuze grappig te vinden. Het jongetje verstopte zich in zijn huis en speelde met zijn poppenkast. In zijn hoofd zaten alle verhalen van de wereld.
Toen hij zo groot werd dat hij de poppenkast uit groeide, ging de jongen reizen, zo veel en zo ver mogelijk. En de verhalen in zijn hoofd schreef hij op. Grote verhalen waren het, over eenzaamheid, dood, en toverkracht, maar toch kon elk kind ze begrijpen. Ook over de liefde schreef hij, vooral als die onmogelijk was. Want daar wist hij inmiddels ook alles van. 
Toen gebeurde er een wonder. De verhalen sloegen in als een bom. Iedereen wilde ze lezen. Het kleine jongetje, die inmiddels een tamelijk onooglijke man was geworden, werd uitgenodigd door koningen, wijzen en zelfs beroemde toneelspelers, die allemaal in zijn poppenkast wilden komen.
Was de man nu gelukkig? Welnee. Hij had altijd kiespijn en nog steeds die grote voeten, die inmiddels vol zaten met likdoorns en pijn deden bij elke stap. En hoe beroemd hij ook was, hij stierf alleen, na een lange, pijnlijke ziekte. 
Maar nu komt het echte wonder. Want de verhalen van de man dwarrelden op als damp uit de theepot en gingen gewoon verder reizen, zomaar uit zichzelf. En dat doen ze nu nog steeds.
Ik buig voor Hans Christian Andersen. Vandaag wordt hij 205 jaar.

‘Kijk mam, dit heb ik voor Pasen op school gemaakt. Voor op de paastafel.’
Dunya tovert iets uit haar tas. Is het een paashaasje, een lammetje, een ei van gekleurd papier?
Nee.
Het is een poppetje gehuld in een mantel met hoge puntmuts, met twee gaten voor de ogen. Een Ku Klux Clan-achtige griezel.
.