Anna van Praag

‘Al dat reizen is geweldig,’ zegt Bloem, ‘maar dit vind ik jammer: dat ik daardoor nooit op kamp kon gaan met school. En daarom wil naar dit Spaanse avonturen-zomerkamp. Nu.’
Wanneer is dit gebeurd? Wanneer is mijn kleine meisje, dat altijd zo zoet naast mij was, zo groot geworden, en met zulke duidelijke standpunten?

Met mijn zus Nanda in Madrid. Zij uit Amsterdam, ik uit Granada, we ontmoeten elkaar dus ongeveer halverwege.
Om de kosten wat te drukken slapen we in de jeugdherberg, gelukkig wel op een prive-kamer. Wat ze er niet bij hebben verteld, is dat die kamer direct grenst aan het mannen-wcblok. En hoe dun die muren zijn. 
Dat betekent dat we de eerste nacht al wakker schrikken van vreselijke kotsgeluiden. Het gaat maar door. Na drie nachten weten we het zeker: mannen maken veel meer geluid dan vrouwen, niet alleen bij het kotsen, ook bij het tandenpoetsen, douchen en alle andere dingen die je op de wc doet. ‘Het lijkt haast of je het ook ruikt,’ zegt Nanda die eerste nacht. Inmiddels weten we ook dat de ventilatiepijp van de mannenwc zo ongeveer in onze kamer uitkomt.

Tsjonge… het leek wel alsof ik een open invitatie had gedaan op een datingsite. Enorme hoeveelheden mailtjes, van bekenden en onbekenden, met fijne titels als ‘JA!!!’ en ‘IK!’. Dank jullie wel, ik ga met extra veel animo verder met het blog – ook in tropische zomermaanden. En speciaal voor Karlijn in Vietnam en Marije tussen de gekken nu weer een wat langer verhaal.

Ik ben weer in Montefrio waar het oorverdovend stil is, na de zee. De bergen, de vergeelde vlaktes, de olijfbomen alles is kokend heet en  zindert in de zomerhitte. De vijgen zijn rijp, dat is een geluk – en dat het bijna volle maan is. 
Ik moet een nieuw boek schrijven, een thriller. Mijn redacteur Anne-Marie heeft me verleid om dat te doen. Maar in mijn hoofd zitten nog allemaal flarden van het vorige boek – een boek dat jullie overigens pas in november kunnen lezen.En de zee, die zit ook in mijn hoofd, de zee en het verlangen naar de zee. Als een slaapwandelaar loop ik door mijn eigen huis.  Mijn mailbox is leeg en de echte brievenbus onder aan de berg ook. Volgens mij is iedereen nu echt op vakantie. Leest iemand nog dit weblog?

Hopla, daar waaien de plakjes ham van de ontbijttafel, zo de zee in.
We zijn dus nog steeds in Tarifa, waar de levant is opgestoken, toch wel een van de heftigste winden van Europa. Tot nog toe was het wonderbaarlijk rustig op dit zuidelijkste puntje van Spanje, maar vannacht is dat veranderd. We zagen onze Duitse buren (die notabene een drilboor hadden meegenomen om hun tent vast te zetten in de rotsen) midden in de nacht achter wegwaaiende stoelen en luifels aan rennen.Maar onze daktent staat als een huis. Het klappert en kleppert en de zee erachter buldert, maar wij blijven staan. Ilco gaat in een bootje orca’s zoeken en vindt walvissen en dolfijnen. Bloem leert kitesurfen, heel stoer met zo’n megavlieger in zee. Dunya bouwt zandkastelen en Chaia gaat steeds opnieuw koppie onder in de reuzengolven. 
En ik? Ik kijk ernaar en mijn hoofd waait helemaal leeg.

(vanuit Tarifa)
Reusachtige hotelbedden, hutjes pal in de jungle, matrasjes in de woestijn… allemaal fijn, maar het lekkerste slaap ik toch in de Landrover.
Wat raar is. De meiden liggen in de daktent, maar Ilco en ik gewoon in de achterbak. Geen enkel matras past daar, omdat het smal is en een beetje scheef. Langs de randen lopen allemaal elektriciteitssnoeren, het dak is een beetje gevlekt en zelfs gescheurd en bovendien ruikt het altijd licht naar diesel.

Hallo Nederland, ben je daar? Zijn jullie erg verdrietig?
Weet dat in ieder geval in één Spaans huis ook enorm gebaald wordt.
We zagen de wedstrijd samen met twee Spaanse families en één Belg. De Spanjaarden waren vooral verbijsterd dat ze gewonnen hadden. ‘We wisten niet dat dat kon,’ zei buurman Paco. Zijn dochter van acht dook van pure opwinding met Spaanse vlag en al in het zwembad. 
En nu? ‘Nu gaan we morgen met vlaggen wapperend uit de auto door het dorp rijden,’ verheugde Belen zich nu al. 
Hm. Ik geloof dat we even weggaan hier. Een paar dagen uitwaaien aan zee. Over het water staren en nadenken over waarom we in vredesnaam die koning van Hispanje zouden moeten eren.

Tsja, nu moeten we dus tegen elkaar: Nederland en Spanje. En zijn wij de enige vijf oranjefans van heel Montefrio. Hoe moet dat nou?

Stel,  je bent op vakantie in een mediterraan land. Je slaapt in een wit boerderijtje met een patio vol bloemen. Op die patio lopen een paar van die schattige mediterrane poezen. Niet van die dikke Hollandse mokkels, maar van die kleintjes, een beetje schichtig, maar o zo lief. Ze zien er wel wat hongerig uit. ‘Mogen we ze een beetje eten geven, mama?’ vragen je kinderen. En ja, natuurlijk zet je wat brokjes voor ze neer. Aan het eind van je vakantie kan je ze al bijna aaien. Wat een lieve poezen! En wat een goede daad heb je gedaan door ze een beetje bij te voeren. Tevreden ga je weer naar huis.
Maar stel nu dat je helemaal niet op vakantie bent, maar dat je woont op die patio…

Joehoe, we gaan binnen vijf jaar weer naar Brazilie!
‘Je hebt het beloofd, papa, als we zouden winnen,’ zegt Chaia en ze heeft gelijk. Ilco heeft het gezegd. Weliswaar na twee van de ultraheftige caipirinhas die ik voor de WK-wedstrijd heb gemaakt, maar toch. Ik heb het ook gehoord. 
Brazilie! Voetbal en carnaval en oerwouden en slangen. Stranden en nog eens stranden. Muziek. ‘Je loopt alleen maar te lachen’ zei Bloem tegen mij toen we vorig jaar in Rio waren. En dat voor iemand die zo vaak te horen krijgt dat ze chagrijnig kijkt.
Natuurlijk, de Brazilianen zijn fel en dramatisch en kunnen ook keihard zijn. Precies zoals in de wedstrijd. Maar liever dat dan saai. Of koel. Of keurig. Brazilie is alle kleuren, lees het maar na in De heks van de samba. Viva Brasil!