Anna van Praag

Snikkende kinderen op de betonnen trappen van de school. Ouders die voorbijsnellen zonder je aan te kijken. En een opvallend verslagen stilte op het schoolplein. Zo gaat het er vandaag aan toe op heel veel Spaanse scholen.
(lees verder)

Ergens onder zon een bed & breakfast beginnen – dat is een droom van veel mensen. Net zoals zwemmen met dolfijnen of ‘nog eens een kinderboek schrijven’. Eerlijk gezegd, het leek mij altijd vreselijk om een bed & breakfast te beginnen. Toch heb ik er eentje.
(lees verder)

Helden, het thema van de kinderboekenweek. Ik word er nu al moe van – en het speelt pas in oktober. Maar bij wijze van voorbereiding, heb ik laatst een lijstje gemaakt van mijn tien superhelden uit kinderboeken. Ben ook benieuwd naar die van jullie (en niet allemaal Pippi Langkous zeggen)!
(lees verder)

Oooooo die lange Spaanse schoolvakanties! Drie eindeloze maanden zijn de kinderen hier vrij en pas over ruim twee weken wordt het huis weer stil en rustig. En dan vertrekt hopelijk ook het mosterdmonster.
(lees verder)

Ik vind jou een beetje eng nu,’ zegt Chaia. Dat vind ik zelf eigenlijk ook. Ik heb namelijk net iets heel raars ontdekt: ik heb zonder dat ik het wist de toekomst opgeschreven. Het is uitgekomen – en het is behoorlijk luguber.
(lees verder)

In de krochten van Montefrio ontdek ik iets: een tanatorio. Een wát?
(lees verder)

Meisjes van tien die gillend van plezier aan het koekhappen zijn. Grote jongens van negen die dolblij zijn met hun cadeautje (een gekleurd schaartje) uit de grabbelton. Hoe heerlijk lang kan je hier op de campo toch kind blijven.
(lees verder)

Poppenhuizen in musea. Serviesbordjes die aan een muur hangen. Van die lege, glimmende keukens van mensen die nooit koken. Of trouwjurken in een plastic zak. Misschien is het een afwijking, wat andere mensen hebben met piepende krijtjes of een vork in een zilveren vulling, maar ik heb dat dus met dingen die niet gebruikt worden. Ik kan er niet tegen.
(lees verder)

Hoe ben ik hier nou toch weer beland? Onder maanlicht, op een feestterrein waar een half orkest de paso doble speelt. En zeven zoete meisjes van zestien in lange witte jurken met alle verwachting van de wereld in hun ogen. Waar ik, een heus juryformulier in de hand, eentje moet uitkiezen als ‘Reina de la fiesta’, oogstkoningin, een of andere oude traditie in deze week van de Maagd. Omdat iedereen in Montefrio elkaar kent of familie is van elkaar, hebben ze de buitenlanders (Ilco en mij dus) gevraagd om een onpartijdige jury te zijn. Ja natuurlijk, lachen! Formeel jasje aan, strenge blik, ereplaats voor het podium.
Maar ja, hoe kies je een miss?
(lees verder)

Lieve Jeroen, mijn oudste neef, ik schrijf vandaag je naam en slinger hem de wereld in. Jeroen Jeroen!
Het is niet meer zo dat ik elke dag aan je denk. Niet zoals je ouders, die alweer maanden opzien tegen deze dag, 11 augustus. De dag dat jij besloot dat het niet de moeite waard was om verder te gaan. De dag dat jij, hoe poëtisch en hoe wrang, in de Heelalstraat op het hoogste flatgebouw klom. En sprong.
(lees verder)