Anna van Praag

Chaia’s leuke nieuwe meester doet een gedachte-experiment met de klas: de wereld vergaat, alleen 5 mensen krijgen de kans om te ontsnappen in een ruimteschip. Zij kunnen ergens anders een nieuwe wereld leefbaar gaan maken. Wat voor soort mensen heb je dan het hardst nodig? (lees verder)

Ik ben ontroerd door de voorstelling ‘Koppig‘ van de muzikant, de jongleur en het trapezemeisje. Met mijn boek Wraak van de stier heeft het niet zo heel erg veel meer te maken, of toch? Iets in de sfeer is wonderbaarlijk hetzelfde. En dan is er natuurlijk het lied.
(lees verder)

De volgende keer dat ik schrijf ben ik weer in Spanje. Ik krijg nu nog even een druk weekend met nog een ander radioprogramma (Capuccino, Radio 2, zaterdagochtend 11 uur!) en de premiere van de circusvoorstelling.
Maar eerst: hoe was het gisteren? Drie geluksmomenten.
(lees verder)

This is a normal procedure when flying in the hours of darkness’ zegt de piloot door de intercom.
In de nacht in de lucht, daar word je vanzelf poëtisch van. De piloot bedoelt het vast niet zo, maar ik zie onmiddellijk een symbolische betekenis in zijn woorden. Zeker als er middenin die zwarte nacht ineens naast het vliegtuig een enorme maan opduikt. Sinds Het heksenhotel weet ik alles over de maan. De volle maan van half april heet ‘de maan van het ontwaken’ en volgens de wicca’s staat hij voor ‘wedergeboorte’. Wat een heerlijk spiritueel moment om een nieuw boek te gaan lanceren! (lees verder)

‘…Toen zaten we te wachten en te wachten, maar de godsdienstleraar kwam niet. Eindelijk kwam er iemand zeggen dat hij een hartaanval had gekregen en de les niet doorging. Wij meteen juichen natuurlijk…’ 

Dit zegt mijn lieve, zachtaardige dochter en ze is zich van geen kwaad bewust. Herkenbaar? Welkom in de wondere wereld van het kinderbrein!

(lees verder)


Mijn vriendin Mylou wordt geinterviewd door het Haarlems Dagblad omdat ze, heel stoer, genomineerd is voor een belangrijke Haarlemse cultuurprijs. ‘Mijn vader hing altijd rond op de terrasjes van de Grote Markt’ vertelt ze bijvoorbeeld en dat weet ik, want toen waren we ook al vriendinnen. Haarlem was de stad waar alles voor het eerst gebeurde: vriendschappen, liefdes, liefdesverdriet en de slappe lach. We kochten er onze eerste schoenen met hakken (zij zwart, ik grijs), hadden er onze eerste vakantiebaantjes en ook onze eerste begrafenis. Hoe wonderbaarlijk en comfortabel als je daar, zoals Mylou, nog steeds elke dag rondloopt.
(lees verder)


Met dank aan de jongens van Bitman en ook aan mezelf omdat ik nu, na eerst al overgestapt te zijn naar Apple, ook nog moest leren hoe WordPress werkt. En als ik een soort taal afschuwelijk vind, dan is het wel computertaal.
Maar nu wordt alles beter.
(lees verder)

Beneden bij onze berg staat een klein groen brievenbusje. Altijd spannend of daar iets in zit (meestal niet). Maar vandaag komt de postbode helemaal naar boven met een grote doos. ‘Blijft eigendom van het Centraal Boekhuis’  staat er vermanend op. Het is mijn nieuwe boek, Vossenjacht!

De burgemeester van Montefrio is een hippe vrouw, bijna meisjesachtig. Bij binnenkomst zoent ze me op de wangen, maar daar kijk ik al niet meer van op. Hier geef je nooit iemand een hand, altijd meteen twee zoenen. Zelfs al is het de burgemeester.
Toch betrap ik me op de lichtelijk seksistische gedachte: ‘Is ze niet te jong, te lief, voor haar vak?’

Ik zou nog wel meer kunnen zeggen over Rwanda, dat het echt waar is dat ik erheen ga, in oktober waarschijnlijk. Workshops geven, in het Frans dus, voor Rwandese kindjes en hun leraren – hoe moeilijk is dat? Of over mijn boek Vossenjacht dat morgen al stiekem naar allemaal strenge recensenten gaat. En dat ik over twee weken zelf in Nederland ben voor een heuse promotietour.
Of ik zou kunnen vertellen waarom ik morgen naar de burgemeesteres van Montefrio ga, en wat ik dan aan ga trekken.
Maar nu even niet. Er zitten de hele dag maar twee woorden in mijn hoofd: seringen en aardbeien. Want als het hier aardbeientijd is, dan ook overal en in enorme hoeveelheden. Zoet zoet zoet.