Anna van Praag

Country life. Het klinkt zo romantisch, naar geruite tafelkleden, boerenbrood en het knappen van een houtvuur. Naar coffee table magazines voor stijlvolle mensen, de cover vol met rozen. Maar country life is grauwer. En hard, zeker in de winter.
(lees verder)

Moeders en dochters. Het kan nóg kleffer. Zelfs onder de Spaanse vriendinnen is ‘de moeder van Kristi’ een afschrikwekkend voorbeeld.
(lees verder)

Pff! Na maanden twijfelen heb ik de knoop doorgehakt. Ik heb een nieuwe uitgever. Of die uitgever heeft mij, het is maar hoe je het bekijkt natuurlijk.
(lees verder)

Als de Chinese moeder een tijgermoeder is, zijn de Spaanse moeders gorillamoeders. Gorilla’s sjouwen hun baby’s eindeloos rond, ook als die allang zelf kunnen lopen. Bovendien geven ze hun kinderen jaren de borst en blijven de jongen op hun beurt eindeloos in het nest hangen, ook als ze daar eigenlijk veel te groot voor zijn.
(lees verder)

Met dit stukje ruïneer ik mijn imago. En ook een beetje dat van Montefrio. Dat is niet zo zoet en liefdevol als ik het vaak schets. En ikzelf ben juist veel te braaf. Eigenlijk gewoon een enorme sukkel.
(lees verder)

‘Vroedvrouw? Ik zie mijn uitgevers meer als liefdes,’ mailt een collega. Om vervolgens een sappige opsomming te geven die doet denken aan de ‘bedfellow recount scene’ uit de film Four weddings and a funeral.
(lees verder)

‘Dit is zó erg. Als ik er echt over ga nadenken, moet ik heel hard huilen of overgeven,’ zegt mijn vriendin. Ik snap het, ook ik sta vrolijk champagne te drinken en te lachen alsof er niks is gebeurd. Maar nu, bijna drie dagen later, ontdek ik ineens dat er geen uur voorbij gaat of het schiet toch weer door me heen. En ik dacht nog wel dat ik niet meer zo gauw te choqueren was…
(lees verder)

Ik had een tijdje een vriendin die belangrijke boeken schreef. Op een dag ging ze trouwen en haar uitgever was getuige. ‘Dat is niet zo raar’ zei de uitgever in haar speech, ‘want als uitgever ben ik ook de vroedvrouw van al haar boeken.’
Niet veel later veranderde die vriendin van uitgever. Ze was enorm verbaasd dat haar oude uitgever woedend op haar was. Maar ik had zelf toen net een baby gekregen en dacht: je vroedvrouw sleept je langs de poorten van de hel, die ziet je op je allerzwakst en op je allersterkst en aan het eind ben je diep en hevig verliefd op haar geworden – die verlaat je toch ook niet zomaar voor een ander?
(lees verder)

Het is weer eens zover! Ik ben in mijn leven al zo ontzettend vaak beroofd, je zou er bijna stoicijns van worden. Ligt het aan mij, of is de wereld gewoon slecht en gevaarlijk?
(lees verder)

‘Mama, mag ik brood met reuzel?’
In die vraag zat al mijn liefde voor verhalen. Want ‘brood met reuzel’, dat had ik net gelezen bij Ot en Sien. Dat vonden die kinderen daar het lekkerste dat er bestond. En ik wilde net als zij smullen van dat rare reuzel dat je vooral met grote happen scheen te moeten eten.
Ik weet niet wat mijn moeder me gaf (spekrandjes? boter?), maar dat ze niet iets zei als ‘Reuzel? Wat een onzin!’ was al genoeg. Ik kon de wereld van Ot en Sien ter plekke tevoorschijn toveren. Er was dus een dubbele brug nodig naar mijn eigen fantasie: eerst het verhaal, dan de smaak.
(lees verder)