Categorie: Verhalen van een Amsterdams leven

Vanaf het piepkleine maar geweldige Amsterdamse platje achter mijn huis zie ik links en rechts werkmannen bezig. (lees verder)

Lees verder

Ik hoop dat ik nooit meer, als zelfbenoemd expert in sektes, hoef uit te leggen hoe het komt dat je in zo’n club heel makkelijk nieuwe rituelen accepteert. We doen het namelijk nu allemaal, alsof het niks is.(lees verder)

Lees verder

Eerst was er de elleboog. Die mag al niet meer. Maar mijn zus en ik hebben nu het zwaairitueel. (lees verder)

Lees verder

Bijna niemand kan, mag of durft nu de Amsterdamse binnenstad in. Maar ik woon er.  (lees verder)

Lees verder

Waar zouden we zijn, juist nu, zonder muziek? Zonder films, series, zonder boeken?  (lees verder)

Lees verder

Er ligt een huisje, verscholen in het groen. Een heilig huisje. En in juni mogen we er wonen. (lees verder)

Lees verder

Ik droomde dat ik verdwaald was. (lees verder)

Lees verder

Heb je zo hard gewerkt om een nieuw leven op te bouwen met lessen en trainingen en dingen in de cultuur. Dendert zo’n klotevirus erdoorheen.  (lees verder)

Lees verder

‘Komen jullie nog met een speciale reden naar Maastricht?’ vraagt de eigenaar van het lege hotel.
‘Ja, voor de Tefaf, de kunstbeurs,’ zegt J.
De eigenaar schrikt zichtbaar. (lees verder)

Lees verder

Coronadays. Dat hashtagt een Iraanse kennis die arts is. (lees verder)

Lees verder