Categorie: Verhalen van een Amsterdams leven

Dit is het kostbaarste bezit uit mijn keuken (lees verder)

Lees verder

’Na een jaar reizen verandert er iets wezenlijks in je.’ Dat zei ooit een medereiziger in Afrika. Het deed me denken aan wat mijn vader vroeger tegen mij zei: ‘Als je oud genoeg bent, zul je de schoonheid van de teksten van The Beatles pas echt begrijpen.’ Vol spanning wachtte ik af (lees verder).

Lees verder

Goed, toen had ik dus twee reusachtige koelkasten vol met eten, plus nog drie vrieskisten en overal in mijn keuken kratten vol met groente, kisten sinaasappels, net weer twintig ossenworsten van de slager, vijf verse broden en zat ik met gebutste kokshanden een paar kilo dadels te ontpitten voor sticky toffee cake.. en toen begon het me toch te regenen… (lees verder)

Lees verder

Het is het raarste avontuur ooit, deze herberg van ons (lees verder).

Lees verder

We gingen dus open, het was net een droom. (lees verder)

Lees verder

Schrijvers zijn meestal saaie mensen. (lees verder)

Lees verder

‘En dan gaan we nu kijken naar een stukje samenwerking.’
Lost in translation ben ik, in een identiteitsloos hotel langs de snelweg, dat zichzelf valselijk verkoopt als “naast het bruisend stadshart van Amsterdam”. (Lees verder)

Lees verder

’Mama, daar is oma!’
Het valt niet te ontkennen. Daar komt ze aan geschuifeld over het pad langs het water. Wit wild haar, rollatortje, grote oorbellen. Helemaal vanaf de Nieuwmarkt, dwars door het station en met de pont. Wij zijn back in town en mijn moeder is in haar eentje het allergrootste ontvangstcomité. (lees verder)

Lees verder

Ik geloof dat we veertig boekendozen hadden. Daarmee kan je een kleine dorpsbibliotheek aankleden. ‘Die komen dan allemaal in jouw schrijfkamer,’ bedacht Ilco (lees verder).

Lees verder

De littekens op haar witte velletje vertellen een verhaal van slaan en zwepen. Van een zware kar trekken en een veel te hard Spaans bit (lees verder).

Lees verder