Rouw gaat van de hak op de tak.
Wat is rouw eigenlijk anders dan missen? Ik mis mijn moeder en ook mijn oom op onverwachte momenten.
Afzuigkap
Er zijn van die dagen. Dat je al bij het wakker worden denkt: er was iets naars. O ja, mijn moeder is dood. Op andere dagen voelen ze dichterbij dan toen ze nog leefden, net als mijn grootje.
Maar laatst was dus weer zo’n huilerige dag. Op een gegeven moment hing ik ergens in de keuken, ik had al de hele dag droevige muziek op, zout in de wond.
Op dat moment ging ineens zomaar uit het niks het licht van de afzuigkap aan.
‘Hoi mam,’ zei ik – want natuurlijk was zij het. ‘Het gaat goed, hoor, hier op het nest. Er gebeurt van alles.’ En ik vertelde een paar van die dingen. Maar al heel snel merkte ik dat ik op een ander abstractieniveau overging. We bleven praten, maar nu was het als het ware één vloeiend gesprek waarin het ging over levenslijnen en dingen die doorgaan van moeder op dochter op dochter. Voorbij de anekdote en al helemaal voorbij aan dingen die zij of ik niet goed zouden hebben gedaan of (in mijn geval) nog steeds deden. Het grote plaatje. Het missen werd er tegelijk groter en ook veel kleiner door.
Later vertelde ik het aan de dochter. ‘Dus oma zat in de afzuigkap?’
‘Waar anders?’ wilde ik bijna zeggen, maar op dat moment sprong uit het niets de televisie aan. ‘En dat is Wouter,’ zei ik – want mijn oom was een fervent tv-kijker, hij noemde de tv wel zijn trouwste vriend.
Mijn dochter keek bedenkelijk en ik stond op om de tv uit te zetten. Sorry Wouter, ander keertje. Eén geest op een dag is wel genoeg.
