Anna van Praag

We hebben hier echt álles in Montefrio. Bakker-aan-huis, goenteboer, computernerd, zeker zeven apothekers. En zelfs een dorpsgek. Als je naar Montefrio komt, is het niet moeilijk om hem te vinden. De dorpsgek loopt altijd, is altijd in beweging. Dus zo kan het gebeuren dat je ’s ochtends op weg van onze berg naar het dorp (zes bochtige kilometers) een baardige man ziet voortstappen langs de weg, en ’s middags op weg naar de Sierra Nevada, helemaal aan de andere kant van de berg die Montefrio is, weer diezelfde man tegenkomt. En als je vervolgens ’s avonds gaat stappen aan de kust, is het heel goed mogelijk dat…. 
Ze zeggen dat er een vrouw in het spel is. Een Engelse, volgens sommigen. Dat sinds zij hem heeft verlaten, de dorpsgek is gaan dwalen. Verder valt op hoe lief iedereen voor hem is, de groenteboer geeft hem een appel, de cafébaas een kopje sterke koffie met een tostada, en echt iedereen zwaait naar hem. Wij ook. De dorspgek zwaait namelijk altijd zelf als eerste. En hij lacht altijd. ‘The happy man’ dat is één van zijn vele bijnamen. En vandaag, op Dunya’s verjaardag, spreekt hij me voor het eerst aan.

Op de plek waar vroeger een hondenkennel was, hebben we een tuintje gemaakt. Rozen, lavendel, bougainville. Dunya is gefascineerd en stopt enthousiast van alles in de grond: appelpitten, perenklokhuizen, een stuk afgekloven meloen. Elke dag gaat ze kijken naar ‘haar’ tuintje en vertelt ons wat voor grote oogst we kunnen verwachten. We glimlachen liefdevol en zeggen ‘Ja zeg, wie weet.’ Tot er op een dag een sliert begint te groeien in Dunya’s tuintje. En die sliert wordt zienderogen langer.

Zo heet…. Alles plakt, druipt, dampt. Ik schrijf in een sauna, elke dag. Een nieuw boek en ik heb er nog totaal geen vat op. Acht uur wegsmelten voor misschien twee goede zinnen. Ondertussen steeds afleiding: onverwachte gasten (twee), onverwachte babypoesjes (zes, in de kast van Dunya). Help!
Het is denk ik tijd voor karamelcake.

Ik wil het zo graag. Dat ik de dingen hier snap, dat ik weet wanneer de school weer begint en wat je ervoor nodig hebt, dat die auto nou eindelijk eens een keer Spaans gekeurd wordt, dat het me geen moeite kost om – bijvoorbeeld- een afspraak bij de dokter te maken. 

Ik ging een heel grappig stukje schrijven over naar de dokter gaan in Montefrio.
Maar ik heb er geen zin meer in, in ieder geval nu niet. Want nu ben ik verdrietig.

Daar is boer Juan op zijn scootertje. Hij gluurt om de hoek en als hij mij ziet, komt hij blij op me af, slepend met een enorme juten zak. ‘Kijk eens, komkommers!,’ zegt hij triomfantelijk. ‘Jullie houden toch van komkommers? De allerbeste zijn dit, ecologisch hoor, en een ras dat hier alleen groeit. Mooi he? Lekker he? Zal ik dan morgen weer wat komen brengen. Nee, nee, niet beleefd zijn, ik heb genoeg.’  Blij loopt Juan weg, net als Bloem en Chaia de patio op komen. ‘O nee! Komkommers,’ zeggen ze tegen elkaar.

‘Al dat reizen is geweldig,’ zegt Bloem, ‘maar dit vind ik jammer: dat ik daardoor nooit op kamp kon gaan met school. En daarom wil naar dit Spaanse avonturen-zomerkamp. Nu.’
Wanneer is dit gebeurd? Wanneer is mijn kleine meisje, dat altijd zo zoet naast mij was, zo groot geworden, en met zulke duidelijke standpunten?

Met mijn zus Nanda in Madrid. Zij uit Amsterdam, ik uit Granada, we ontmoeten elkaar dus ongeveer halverwege.
Om de kosten wat te drukken slapen we in de jeugdherberg, gelukkig wel op een prive-kamer. Wat ze er niet bij hebben verteld, is dat die kamer direct grenst aan het mannen-wcblok. En hoe dun die muren zijn. 
Dat betekent dat we de eerste nacht al wakker schrikken van vreselijke kotsgeluiden. Het gaat maar door. Na drie nachten weten we het zeker: mannen maken veel meer geluid dan vrouwen, niet alleen bij het kotsen, ook bij het tandenpoetsen, douchen en alle andere dingen die je op de wc doet. ‘Het lijkt haast of je het ook ruikt,’ zegt Nanda die eerste nacht. Inmiddels weten we ook dat de ventilatiepijp van de mannenwc zo ongeveer in onze kamer uitkomt.

Tsjonge… het leek wel alsof ik een open invitatie had gedaan op een datingsite. Enorme hoeveelheden mailtjes, van bekenden en onbekenden, met fijne titels als ‘JA!!!’ en ‘IK!’. Dank jullie wel, ik ga met extra veel animo verder met het blog – ook in tropische zomermaanden. En speciaal voor Karlijn in Vietnam en Marije tussen de gekken nu weer een wat langer verhaal.

Ik ben weer in Montefrio waar het oorverdovend stil is, na de zee. De bergen, de vergeelde vlaktes, de olijfbomen alles is kokend heet en  zindert in de zomerhitte. De vijgen zijn rijp, dat is een geluk – en dat het bijna volle maan is. 
Ik moet een nieuw boek schrijven, een thriller. Mijn redacteur Anne-Marie heeft me verleid om dat te doen. Maar in mijn hoofd zitten nog allemaal flarden van het vorige boek – een boek dat jullie overigens pas in november kunnen lezen.En de zee, die zit ook in mijn hoofd, de zee en het verlangen naar de zee. Als een slaapwandelaar loop ik door mijn eigen huis.  Mijn mailbox is leeg en de echte brievenbus onder aan de berg ook. Volgens mij is iedereen nu echt op vakantie. Leest iemand nog dit weblog?