Anna van Praag

Aan een formicatafeltje zat de jongen met zijn moeder droevig te zitten. 13 jaar? 14? Zijn moeder – groot en grof en best wel lelijk- had een biertje genomen en hij een cola. Ze had er vrij lang over gedaan om het te bestellen. Der obers wilden liever cocktails maken voor de mooie dames in het wit. Want dat was het thema van het feest: wit. De muziek was te hard en ook tamelijk stom. Blues Brothers coverversie. Het licht had iets van blacklight, speciaal voor vandaag. Arme jongen, dacht ik. Je moest wel naar die twee kijken. Stug doordrinkend, starend naar de dansers – allebei in ongemakkelijk wit gehuld.
Toen kwam de vader (groot en grof en best wel lelijk) binnen en veranderde alles.
(Lees verder)

Ik was het zó niet van plan. Jullie opzadelen met veel te idyllische vakantietaferelen. Van die verhalen waarbij tijdens het Afrikablog diverse vriendinnen afhaakten zo soft.
Maar ja, 150 dolfijnen…
(lees verder)

De 5 fijnste strandjes ter wereld. De 5 basiseigenschappen van een echte man. De 5 bestgelukte beginzinnen van boeken… Lijstjes, ik ben er dol op. Als Francine Oomen het niet al had gedaan, had ik Lena Lijstje verzonnen.
(lees verder)

– 1 Landrover plus daktent
– 1 man en 3 dochters
– 1 oma
– 1 wilde, krijsende moederpoes
– 5 niet meer zo kleine babypoesjes die met de wilde moederpoes op een camping gaan wonen (wat zullen ze daar blij met ons zijn)
(lees verder)

Het is nog heel vroeg en heerlijk stil. Ik sta sereen in de keuken sinaasappels te persen. Dan hoor ik tik-tik-tik. Mijn moeder, in pyjama, komt zwaar leunend op haar wandelstok om de hoek.
Ik haal diep adem. ‘Goeiemorgen moesje, lekker geslapen?’
‘Nee.’
(lees verder)

‘De drie blonde meisjes, bijna net zo groot als de schildpadden zelf, schenen met hun rode lichtje in de kuil en zagen het gat van de vinnen steeds dieper worden. Toen kwamen de eieren, klein en wit als pingpongballen die door de moeders met venijnige bewegingen werden bedekt met zand; zo werden er die nacht duizenden begraven…’
Dit schreef ik op mijn Afrikablog, in Guiné Bissau, precies vier jaar geleden. En nu ben ik er weer! (lees verder)

‘Mama kom snel, het babypoesje heeft overal bloed! En zijn oog is verdwenen!’
Hoezo ‘we laten de wilde katten lekker wild’? Hoezo ‘niet teveel hechten, ze gaan toch weer weg’? En waarom verdomme nemen de twee dierenartsen van Montefrio hun telefoon maar steeds niet op?
(lees verder)

‘Zes Zweden! kompleet met blonde lange steile haren?’ Fijne mail van een vriendin uit Nederland. De Zweden zijn reisvrienden, we kwamen elkaar ergens in het Midden Oosten tegen, zij op de heen- wij op de terugweg. En nu staat er een rode Landrover voor ons huis, naast onze eigen zwarte, compleet met daktent. Morgen gaan ze oversteken naar Marokko en o wat wil ik graag met ze mee.
(lees verder)

‘Wil je een liedje voor me zingen?’ Ooit hoorde ik een wanhopige vrouw midden op een verre oceaan dit aan haar vriend vragen.
Hij keek haar verbijsterd aan.
‘Misschien ons eigen fijne liedje uit Moulin Rouge?’ vroeg ze smekend. Ze zag er belabberd uit, want ze was zeeziek. En als je echt echt echt zeeziek bent, ik weet er alles van, dan wil je alleen nog maar dood.
‘Een liedje?’ vroeg de vriend bangelijk. ‘Eh, ik kan wel gewoon een beetje met je praten. Is dat ook goed?’
Ik denk, en ik hoop, dat die relatie niet lang stand heeft gehouden.
(lees verder)

Er is iets mis met de klokken op Schiphol. De ene staat op drie uur, de ander op half zeven, de volgende op kwart voor vijf. Precies zo prettig ontregeld voel ik me na een weekje Nederland.
(lees verder)