Categorie: Verhalen van een Amsterdams leven

Vermommingen, maskers. Natuurlijk heb ik die, wie niet? (lees verder)

Lees verder

Ik heb ooit een muis gecremeerd in de broodrooster.
(lees verder)

Lees verder

‘Dag mama, tot over ruim twee maanden,’ zegt de oudste en hop weg is ze. Nee, ik hoef haar niet naar het vliegveld te brengen als ze naar Cuba gaat volgende week, dat doet haar vriendje wel. (lees verder)

Lees verder

Nee, niet omdat ik het LEUK vind. Daarvoor is het teveel geploeter. (lees verder)

Lees verder

Ik heb het romantische mediterrane idee dat mijn huis een veranda heeft, maar zo’n ding heet natuurlijk heel onsexy een platje. (lees verder)

Lees verder

Vroeger vond ik het reuze gênant. Sprak mijn moeder weer eens een totaal vreemde aan op straat. ‘Wat zie je er prachtig uit.’ (lees verder)

Lees verder

Ik heb nooit verteld hoe het begon maar de Oude Wester had er iets mee te maken. Die, en de volle maan. (lees verder)

Lees verder

730, ochtend. Dunya ontbijt en doet haar huiswerk. Ik ontbijt en lees mijn mails.
Ineens blijft mijn aandacht hangen. (lees verder)

Lees verder

Over een jaartje ofzo zo is het vast alweer gefikst met slimme bruggen en Noordzuidlijnen. Maar nu is het ’s nachts chaos op de pont. (lees verder)

Lees verder

21 waren we en de wereld lag aan onze voeten. (lees verder)

Lees verder