Categorieën
Verhalen van een Amsterdams leven

Ode 28 – een perfecte dag

Wakker worden zonder wekker.

Zo begon het. Dat overkomt me niet vaak meer, zelfs op zaterdag geef ik vaak les.

Autootje

Maar nu hoefde ik niet uit bed. En er was een lieve man bij me die een ontbijtje op bed voor me maakte, nadat hij me eerst had gevraagd wat ik wilde. Ik kreeg toast en ei en sinaasappelsap en natuurlijk koffie. Met een kaarsje erbij. Er was ook eindelijk weer eens een beetje tijd om de krant te lezen. Ik appte met de dochters dacht vooral aan de dochter in Thailand die net een bloedstollend avontuur had beleefd – en toen was het opeens bijna 1 uur.
We hadden geen plan! Of eigenlijk hadden we heel veel plannen, van concerten en films. Maar de zon scheen zo hard en ineens kregen we haast. We sprongen in een greenwheels autootje, zo’n lekker suf rood dingetje en reden de stad uit. Er is een plek, ik was er één keer geweest, dat is een goedbewaard geheim: een savanne vol damherten. En J wilde altijd nog eens herten in het wild zien.
We zagen er 65, J telde. We liepen en liepen en de zon stond al laag en scheen zo prachtig tussen de bomen en over de duinen. Het was geen lente en geen herfst, het was een extra dag buiten de tijd om. Omdat we al laat waren zagen we bijna niemand anders, alleen die herten.

Boerenjongens

Op een gegeven moment duurde al dat gewandel wel een beetje lang en kregen we het koud. Maar toen was er die ouderwetse pannenkoekentent, blauw van de walm en vol krijsende kinderen. We dronken bruin bier en aten pannenkoeken alsof we nog nooit zoiets lekkers hadden gegeten. Er zaten dan ook verrassende dingen op die pannenkoeken zoals gember en boerenjongens.
Door het donker crossten we rozig terug naar Amsterdam, met een rare Hindoestaanse radiozender op waar J erg fan van was, vooral van de reclames. Eenmaal thuis gingen we allebei naar ons eigen huis, want de drukte van de komende week begon alweer door onze hoofden te gonzen, we moesten vroeg op en J moest nog zijn spullen pakken want die ging voor zijn werk naar Berlijn (het zou wel weer even duren voor wel elkaar weer zagen).

Voor zijn deur namen we afscheid en we misten elkaar op datzelfde moment al. Ik fietste alleen naar mijn eigen huis, het was eigenlijk nog helemaal niet zo laat. Mijn haar rook naar pannenkoeken, en ik dacht: ja, zo ziet het eruit. Een perfecte dag.

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *