Anna van Praag‘Je verwent haar,’ moppert haar oudere zus. Maar ik herinner me nog heel goed dat mijn moeder dat ook bij mij deed. Dat ik bijna nooit hoefde af te wassen, dat ze achter mijn rug zo’n beetje mijn kamer opruimde, dat ze heel vaak mijn lievelingseten kookte. (lees verder)
Lees verderToen ik kwam studeren in Amsterdam heb ik het nog even volgehouden: geen fiets kopen van een junk. Maar na de vijfde gestolen fiets was mijn moraal gesmolten, zo snel gaat dat dus. (lees verder)
Lees verderOp de Heerenmarkt, om de hoek, is een zandbak. Als ik de flessen in de glasbak gooi, zie ik ze zitten: de nieuwe moeders, te herkennen aan de wezenloze moeheid in hun blik, blij met het bankje onder de bomen, maar hun ogen voortdurend flitsend naar dat propje kind in het natte zand, bij de glijbaan, op de steentjes. Vallen ze niet, huilen ze niet, zijn ze er nog wel? (lees verder)
Lees verder‘Ik geef een yogales op 4 mei,’ zegt mijn zus. ‘Misschien stop ik daarna wel in het park om de doden te herdenken, ergens bij een boom. Grote kans dat er ook een of andere herdenking is daar.’ (lees verder)
Lees verderIk heb een engel gezien en ik ben er nog steeds een beetje blij van.
(lees verder)
Middenin de nacht klinkt ineens agressief geschreeuw op straat. ‘Nu!’ brult iemand. ‘Nu!’ Er is een keiharde knal en brekend glas. Een steen door de ruit van de juwelier, een bommetje in een auto? (lees verder)
Lees verderAnderhalf jaar geleden begon ik aan een nieuw boek. Ik dacht dat het al bijna klaar was maar daar dachten mijn meelezers anders over. Dat kwam nogal als een klap. (lees verder)
Lees verderDat je moet huilen van een stom liedje in de supermarkt.
Zomaar middenin de Appie boven het fruit. (lees verder)
Wakker worden met een koerende duif, het kan gewoon in de Haarlemmerstraat. (lees verder)
Lees verderIk droomde dat ik in een theater stond te wachten in een lange rij voor het podium. Die rij bestond uit gescheiden vrouwen en een voor een stapten ze het podium op om hun eigen lied te zingen. (lees verder)
Lees verder