Anna van Praag

‘Ik hoop dat mijn benen sneller opwarmen dan de aarde.’

Ik liep een beetje met mijn ziel onder mijn arm. En er gingen mij dingen aan het hart. Dus toen had ik ineens op die knop gedrukt.

Ik ben zeker tien jaar 30 jaar oud geweest. En zeker twintig jaar was ik 8, deels tegelijkertijd met 30.

Ik had een fotoshoot. Dat klinkt glamoureus en dat was het ook wel. Behalve dat ik kans had gezien mascara letterlijk IN mijn oog te smeren. Dat kan dus kennelijk, het leek net of ik een moedervlek in mijn oog had.

Soms denk ik wel eens aan de buren, de muren zijn hier dun.

Halsoverkop besloten: de echtgenoot een bezoekje brengen op het Filmfestival van Gent.

‘O ja!’ zegt het hippe meisje van de kassa stralend en ze maakt zelfs een zacht kreunend geluidje.

Premier Schoof ‘begreep de machteloosheid van de mensen,’ zei hij. Machteloosheid, hij zei het echt. Sorry, wat?

Mijn vriendin Astrid en ik waren aan het wandelen op Zorgvlied, de begraafplaats. Er lag een blauw veertje op de grond.

Om te dansen moet je niet al te stevig in je schoenen staan. (citaat van Loesje).