Anna van Praag

Vandaag begint de kinderboekenweek! En het gaat dit jaar over ‘eten en snoepen’.
Maar niet in Spanje. Daar is geen kinderboekenweek. Er zijn wel kinderboeken: Amerikaanse vertalingen, stripachtige verhalen over heksen, Disney en fantasy – en die goeie ouwe Harry P natuurlijk, de held die ik over de hele wereld ben tegengekomen.
Jip en Janneke kennen ze hier ook, ze heten Mila en Yaco. En Tonke Dragt, die heel goed loopt al stoppen ze haar in een zeldzaam saaie kaft. Maar Anna van Praag is alleen maar die raadselachtige schrijfster op de berg die niemand kan lezen. En nu ben ik ook al niet in Nederland en zit te balen op diezelfde berg.
Totdat de deur openvliegt en mijn altijd-dynamische buurvrouw Belen binnenstormt. ‘Anna, vandaag ga ik je leren hoe je een echte Spaanse flan bakt!’

Het is langer donker in Spanje. Als Bloem en ik ’s morgens de heuvel af lopen naar de schoolbus, is het nog nacht. Daarna pas maak ik Dunya en Chaia wakker. Zoals zoveel moeders over de hele wereld doen, maak ik een ontbijt voor ze en vul een broodtrommeltje met lekkere dingetjes. Tassen pakken, haren vlechten, sokken zoeken, en nog een keer omlaag – voor de volgende bus. Inmiddels kleurt de opkomende zon de pena de los gitanos, de grote rots tegenover ons huis, oranje. De zwerfkatten zeuren om eten, mijn hoofd zeurt om koffie. Ondertussen zet ik de computer vast aan. Ik ruim de ontbijtboel op, trek de bedden recht en dan ga ik naar mijn kamer, waar je aan de ene kant olijfheuvels en aan de andere kant boeken ziet.
En ik verdwijn.

Mijn echtgenoot is een killer.
Ik wist het ook niet, maar dat zegt John de baptist. En die kan het weten want hij heeft een directe lijn met God.

Mijn buurvrouw heeft een kip voor me geslacht. Zomaar, als cadeautje. Hij voelt nog helemaal warm en, hoewel ze vreemd genoeg het vel er af heeft gehaald, zit de rest er nog aan. Ingewanden, de hanenkam, de kop. ‘Wij eten eigenlijk alles,’ zegt Belen. ‘Dus ook zo’n voetje?’ Ik houd twee witte kippenvoeten met tenen in mijn hand. ‘Ja, dat kan je lekker frituren met knoflook,’ knikt Belen, ‘als snack. Kinderen zijn er dol op.’ Ik knik ernstig. Goed, we gaan dus voor de hele kip. 

Januari 2007. We plukken Bloem en Chaia van school om op reis te gaan. Snikkende klasgenootjes op de dijk. Dunya, drie jaar, kijkt geïnteresseerd toe vanaf de achterbank van de Landrover.
De nieuwe school heet Wereldschool. Er wordt gewerkt op stranden, in het oerwoud, in de woestijn, omringd door dieren of door heel veel zwarte kindertjes, die vechten om de gebruikte boeken. En bijna altijd in de brandende zon.
Lente 2009. Terug in Europa maakt Bloem voor de Wereldschool de citotoets – ik zit ernaast met een stopwatch en een berg dropjes. En Dunya leert lezen via een eng wezentje dat Boekiewoekie heet en in een letterhuis woont.
En nu…
Er is weer een echte school. Bloem en Chaia hebben er zin in. Nieuwe schriften, boeken, nieuwe vriendinnetjes. Dunya, ons blonde zigeunermeisje van zes, interesseert het allemaal niet zo. Zij kent het fenomeen school alleen uit boeken.
Hoe zal dat gaan?

Bij een nieuw, echt leven hoort ook een nieuwe tandarts. En de tandarts in Montefrio is de allerzachtste die ik ooit ben tegengekomen.
Ik kom binnen en hij geeft me een handje. Zo’n handje als ik altijd wantrouw: zonder te knijpen. En dan is de huid ook nog eens babyzacht. Ik ben meteen bezorgd.
En terecht. Deze tandarts kan iets heel knaps: in je mond werken zonder hem aan te raken. Hoogstens streelt hij teder langs je lippen. Of hij aait het opspattende water weg met een heel zacht lapje. ‘Twee gaatjes,’ prevelt hij. Ik moet terugkomen en maak me zorgen: in Moord in de jungle heb ik kwaadgesproken over een tandarts. Daar word ik nu vast voor gestraft.

Zaterdag gaan allemaal schrijvers en uitgevers in de Openbare Bibliotheek van Amsterdam praten over ‘de toekomst van het kinderboek’.  Het gaat ondermeer over ‘de almaar groeiende hoeveelheid kinderboeken en het grote aantal boeken dat in series verschijnt’ (zoals bijvoorbeeld de serie Rugzakavontuur van Leopold).

Vanuit Spanje mijn reactie.

Ik vind apothekers eng. Een soort nepdokters. Misschien zijn het die witte jassen, ik weet het niet precies. Maar ik ga er niet graag heen. En zeker niet als het ook nog allemaal in het Spaans moet. Wratjes, dat was het deze keer. Een kind met wratjes. Ik had het vantevoren keurig opgezocht. Veruca. Dat was makkelijk want het deed me aan Veruca Peper denken, uit Sjakie en de chocoladefabriek.

Vrouwen die keihard op de grond stampen en tegelijkertijd uiterst elegant met hun handen bewegen. Mannen met gitaren en stemmen als de muezzin in de moskee. Geklap en getapdans, superstrak en in onmogelijke ritmes. En al die jurken! Decolleté, slank in de taille en duizelingwekkende rokken die je –hup- naar achter kunt schoppen. De ultieme meisjesdroom.
Ik weet waar je ze kunt kopen in Granada. Die echte jurken. Ik wil er één, nu!

Viva la vida is denk ik het Spaanse equivalent van het Italiaanse dolce vita. Zelfs op een pak maandverband staat met koeienletters: HOY, tu vida es hoy. Hoy betekent ‘nu’; dit is Eckhart Tolle op basisniveau zeg maar.
Het gaat dus zo. Mijn buurvrouw Belen belt op of we komen eten. Leuk, wanneer? Nou, NU dus. En dan staat er een lange gedekte tafel op het erf, vol met zelfgeslachte kip en groenten van het land, want het zijn boeren, die buren van ons. Nadat ze ons elke dag een kist tomaten kwamen brengen (het is nu dus tomatentijd) ben ik ook in een boerin veranderd. Heel erg Emil van de Hazelhoeve, hoe ik in de keuken in de weer ben met tomatensap, tomatensoep, tomatensaus en tomatensalsa. Daarvoor hadden we de kersen, de perziken, de watermeloenen.
En de vijgen! Ons hele huis ruikt naar caramel, van de vijgen die overal liggen te verdrogen. Je glijdt er regelmatig over uit op de patio. De kracht van de vijg: ze zijn NU rijp en dat zijn ze maar kort. Maak onmiddellijk ijs, taart, vijgenbrood van ze.
En dat is dus ook heel fijn als het (nu) even niet lukt met het schrijven. Sorry, Isabel, Fay, Lucas, Jip en al mijn andere boekenhelden. De vijg is rijp…