Anna van Praag

Vandaag Tirza gezien. Het boek kon ik indertijd amper uitlezen, zo erg vond ik het. Zo gruwelijk en naar werd  de gekte van de hoofdpersoon beschreven. En ook nu zit ik naast mensen die de bioscoop geschokt en op een rare manier ontroerd verlaten. 
Maar ik niet. Hoe goed Gijs Scholte van Asschat ook speelt en hoe dol ik ook ben op de woestijn van Namibie, ik vind de film tamelijk saai. En het einde is volgens mij, met de Oscar in het achterhoofd, veel braver gemaakt dan het boek. Of vergis ik me? In ieder geval, het doet me niet zoveel. Wat is er met mij gebeurd? 
Het heeft vast te maken met het het boek dat ik nu schrijf. Dat is ook erg. Lang niet zo erg als Tirza, maar toch – het is wel een kinderboek. En beerputten en kinderen – dat gaat niet samen, toch? Hoewel, als je er eenmaal aan begint… 

Sommigen van jullie kennen me echt (of denken me te kennen), anderen kennen me niet echt en denken me te kennen. Ik kan jullie volgen, inmiddels, dus ik weet dat honderden mensen wekelijks kijken wat voor leuk avontuur Anna nu weer heeft beleefd in Spanje. Jullie denken dat we vrienden zijn. Maar na volgende week zou dat wel eens heel anders kunnen worden. 

‘Mama…. Brrr!’ Dunya gluurt over de rand van haar bed.
De spinnen in Spanje lijken zo ontsnapt uit Eriks kleine insectenboek. Ze zijn enorm groot, het lijken wel tarantula’s (o, die keer dat ik twee tarantula’s bij me in de douche had, ooit in Belize…) en bij gebrek aan vader in de buurt, moet ik ze vangen. Het is verrassend hoe snel je stoer wordt, als vrouw zijnde. Hup, reuzenspin opgeschept, heel hard rennen en, snel, de vuilnisbak in. Samen met de mieren, de wespen en de reuzenkrekel zo groot als een muis die verdronken is in het zwembad. Country life!

Ik wil naar het bal. 
Het kinderboekenbal dus, dat het begin inluidt van de kinderboekenweek over anderhalve week. Het grote feest voor kinderboekenschrijvers waar de gouden griffel wordt uitgereikt. Ik reis die hele week door het hele land om over mijn boeken te vertellen en hoe kan dat beter beginnen dan met een echt bal?
Er is alleen één pijnlijk probleempje: ik ben niet uitgenodigd.  

Prinsjesdag bij jullie! Vond het vanmorgen ineens enorm belangrijk om Dunya uit te leggen wat de troonrede was en de gouden koets. In Nederland interesseerde het me niks, maar hier lijd ik soms aan een raar ‘als ze maar onthoudt waar ze vandaan komt’ sentiment. 
‘Ik heb die koets al heel vaak gezien,’ riep Dunya vanaf haar fiets.
‘Wanneer dan?’ 
Op datzelfde moment wierp ze zich met fiets en al van de heuvel omlaag, dus dat antwoord kwam nooit meer.
Maar goed, Ilco bekommert zich dus om de hoeden vandaag.

‘Ik ben boerin!’ Zo heet het blije boek dat Ilco voor mij heeft gewonnen. De Telegraaf gaf een aantal exemplaren weg aan diegenen die de leukste brief schreven. Ilco schreef ‘Mijn Amsterdamse vrouw woont sinds kort op een Spaanse boerderij en die heeft dit boek wel nodig’ (of zoiets) en nu ligt dat boek alweer maanden op mijn nachtkastje. 
Tijdschriftvraag: ‘Welk boek ligt er momenteeel op je nachtkastje?’ ‘Eh….’
Maar goed, het is dus een blij boek en ik val er vaak heerlijk bij in slaap. 
.

De postbode brengt de Lijster-uitgave van mijn boek Het heksenhotel. Ik ben blij! Lijsterboeken bestel je op school, voor een zacht prijsje. Met een beetje geluk gaat nu weer een hele nieuwe groep kinderen dit boek lezen.
Ik geloof dat Het heksenhotel mijn favoriete boek is van wat ik tot nu toe heb geschreven. En er hoort ook een fijn heksenverhaal bij. 

Het ruikt naar bloemen en het is nu nog 26 graden. De maan lijkt net een grapje, alsof ie zo naar beneden kukelt. Zelfs de krekels slapen en de babypoesjes dansen op de patio.
Hoe raar is het dat ik net nog in Amsterdam was, regen, film, op de fiets langs de grachten, Hema, gesleep met kinderen en koffers en boeken. En mijn vriendinnen, dat we niet meer kunnen zwaaien zo ver. 
Als je terugkomt van vakantie en de foto’s bekijkt, denk je wel eens: ‘Goh wat gek eigenlijk dat dat daar allemaal op dit moment nog precies zo doorgaat, op het strand, in dat restaurantje, bij onze lievelingsober enzovoort.’ En misschien is dat nog wel het raarste van verhuizen naar een ander land: dat je je altijd zo voelt. Ben ik hier, dan denk ik aan daar. En andersom. Ik heb niet zozeer een dubelleven als wel een schakelleven. Snap je?

‘Weet je dat ik me dus he-le-maal niks herinner van gisteren? Dus nadat jij met al die biertjes kwam bedoel ik.’
‘Dus ook niet dat met die brandslang?’
‘Je bedoelt die chicks?’ 
‘Nee die chicks wouden gewoon neuken. Ik bedoel dat met die brandslang.’ 
‘O, wacht, je hebt het over die ene gozer?’ 
‘Die met die brandslang. Jezus, wat was dat lachen. Die gast lag op de grond, en iedereen eromheen en keihard schoppen natuurlijk.’
‘Jezus wat bizar. Er begint langzaam weer iets terug te komen.’ 
‘Ja, je hebt hem nog zó’n bats gegeven. ik ook trouwens, echt vet lachen was dat.’ 
‘Ja, chill.’
‘Je zou het moeten filmen, joh.’ 
‘Ja, echt jammer dat dat niet gebeurd is.’ 

Om Hella die de bruid is en die er nog nooit zo meisjesachtig heeft uitgezien als nu (43 jaar).
Om een tafel voor honderd personen stijlvol gedekt langs het kanaal en dat het niet regent en alles lekker is.
Om het mooiste en heftigste toneelstuk dat ik in jaren zag: Branden – en mijn vriendin Esther speelt de sterren van de hemel. 
Om de zeven blaren op mijn voeten omdat ik voor het eerst sinds maanden weer echte schoenen aan heb.
Om die rotregen.
Om dat gezeur over die rotregen.
Om dat gezeur over die formatie.
Om mijn steeds oudere moedertje dat me toevertrouwt dat ze nog elke dag ten huwelijk wordt gevraagd ‘in de trein, in de supermarkt of gewoon op straat.’ 
Om het geluk van met mijn glamourdochter Chaia de ultieme rode lippenstift zoeken in de Bijenkorf (en dat we hem vinden: rouge bingo roulette red van Dior). 
Omdat mijn nieuwe boek dat in november uitkomt nu nog zo’n spannend geheim is.