Ieder mens kan zijn Grote Liefde ontmoeten, zelfs uit een vorig leven.
Dat lees ik op Facebook, het staat in een boek, nogal veel mensen vinden het leuk dat de liefde niet alleen Groot maar ook Eeuwig is.
Amsterdamse fiets
Ik ben nu alweer een tijdje met J en dat is zonder hoofdletters, af en toe rammelt het als een Amsterdamse fiets die altijd buiten staat. J en ik zijn elkaar per ongeluk tegengekomen, daar zat geen Groot Plan achter. Geen enkel plan zelfs; we hadden geen van beiden zin in een Grote Liefde. Grote Liefdes zijn namelijk ook doodvermoeiend – dat lees je dan weer niet in de boeken.
J en ik hebben allebei in het verleden dingen met Liefde in de soep laten lopen en daar hebben we wel en niet van geleerd. We zijn wie we zijn door nogal wat ongedeelde voorgeschiedenis. Ik ken zijn ouders niet, hij mijn kinderen niet toen ze jong waren, mijn leven in Spanje niet of dat in de Landrover en ook al praat ik daar best veel over, het blijft een abstractie. Niks geen soulmates uit vorige levens.
September was bovendien een lastige maand. Terwijl ik in een herfstdepressie kukelde over zo ongeveer alles waar ik mee bezig ben, stonden er door het filmfestival dat J organiseerde ineens tig spotlights op hem. En met die spotlights kwamen ook nogal veel andere mensen, afspraken, onrust. ‘Je bent zeker heel trots op hem?’ Dat vroeg letterlijk iedereen.
En ja. Maar dat gaat dan niet zozeer over het succes, maar over hoe J als persoon heeft kunnen groeien, iets heeft kunnen overwinnen door dit te doen. Daar ben ik super trots op.
En ondertussen probeerde J moedig en met wisselend succes om dwars door alle ruis naar mij te blijven kijken, echt kijken bedoel ik.
Ik denk dat het zoiets is: elkaar wezenlijk willen leren kennen. En door blijven fietsen als het piept en kraakt (oké, af en toe even naar de fietsenmaker). Zonder hoofdletter en bijvoeglijke naamwoorden, en we maken er ook geen boek van. Of nouja.
(Grootse Foto door Lex de Meester)
