Anna van Praag

Vakantie voorbij. Ergste werkdrukte voorbij. De stilte valt hard.

Ik hou je vast. Jij laat me los. Ik sluit mijn ogen, nog even.

‘Toen we weggingen van ons fijne huisje op Texel heb ik de hele weg gehuild.’ Dat schreef ik als klein meisje in mijn dagboek.

De  koude Noordzee. Het net niet lekkere strand waar het onverklaarbraar ruikt naar paardenpoep.. De heide. Enorm veel gefiets in tegenwind. En gelukkig een huisje en geen tent.

Als ergens Bohemian Rhapsody klinkt en je bent met iemand die NIET spontaan mee gaat zingen en alle stemmetje probeert na te doen… RUN.

Zo’n paar keer per jaar droom ik iets bijzonders. Dan schrijf ik zo’n droom snel op.

Dat ze nog nooit zo verliefd is geweest, zegt de dochter. Iets met urenlang samen kijken naar sterrenhemels en heel lang praten. En lachen, vooral veel lachen. 

Scheidingsblues. Daar had ik het over met een vriendin. En over levensblues in het algemeen.

In elke paradijselijke tuin groeit wel een giftig plantje. Anders zou het niet het paradijs zijn, toch?

Ria Bremer -of all people- zei ooit wijze woorden tegen me.