Vakantie voorbij. Ergste werkdrukte voorbij. De stilte valt hard.
Tegelijkertijd bruist en gist het in de stad.
Prikkelarm
De Albert Cuijp is weer zo vol, net als de rest van de stad. Op weg naar het oude huis passeer ik drie demonstraties. De muziek van Unmute Us – evenementenbranche tegen corona- hoor je overal bovenuit, net als alle sirenes en helicopters. Maar er is meer. Op de Dam schreeuwen ze voor hulp aan Afghanistan, en op de Munt gaat het over vrouwenrechten. Dwars daardoorheen denderen de toeristen en de Nederlandse gezinnetjes bepakt en bezakt met grote Primarktassen. Voor hippe kledingzaken met sale staan rijen van meerdere huizenblokken lang, de terrassen gonzen voller en meer dan ooit en ook op het Damrak kan je als vanouds weer over de hoofden lopen. Ik zwalk erdoorheen met mijn fiets, rijd een paar keer bijna een toerist van de sokken.
Mijn oude straat mijd ik vooralsnog, dat voelt nog te pijnlijk. Wel neem ik gauw nog even het naambord mee van de gevel van het oude huis. Indertijd liet ik er nadrukkelijk de namen van alle dochters op zetten, dat voelde heel belangrijk. Toevallig is er een bevriend fotografe in de buurt die het moment vastlegt.
Dan zwalk ik snel terug naar de Pijp, het nieuwe huis, met het naambord op de deur met alleen mijn naam erop. Ik trek mij terug in mijn hol, het voelt prikkelarm. Dat is goed, las ik laatst, dan maak je weer nieuwe ruimte in je hersens. Ik drink koffie met de poezen op het kleine balkonnetje tussen de bloemen.
Later komt J bij me zitten, het regent nog niet, bordje eten erbij en dan een filmpje over een alleenstaande moeder die bloeddorstige sprinkhanen kweekt. Zo zitten we daar op het kleine stadsbalkon terwijl twee kleine vleermuizen een vliegshow voor ons houden en de avond valt.
Foto Gözde Otman
