Anna van Praag

Bomen met de eerste lentebloesem. Terrassen vol mensen. Stof op alle auto’s, helemaal uit de Sahara. Ongelooflijk toch: zomaar in één nacht helemaal van daar naar hier geblazen. En neergedaald op mijn fiets.

Mijn oudste dochter verhuist van een studentenflat naar een huis met jonge werkende vrouwen in Buitenveldert.

14 jaar geleden waren we op wereldreis met de Landrover. En daar, bij een vage grens met Turkije waren we ineens gestrand.

Vluchtelingen welkom. We zagen het op huizen, spandoeken, overal in Berlijn. Maar in de trein terug zagen we ze pas echt.

J en ik deden onze mondkapjes op en doken terug in de tijd.

Wakker worden zonder wekker. Zonder je bed uit te rennen maar de tijd te nemen om je ziel te laten landen, je nacht- en droomgedachten rustig te bekijken voor ze op te ruimen.

‘Het is toch niet te geloven dat de vorige keer twee jaar geleden is.’

‘Worden daar nou veel grappen over gemaakt?’

Er zat een engeltje op de hoek van mijn bed.

Alsof je een stuk ouwe smakeloze kauwgum in je mond hebt. Maar er is nergens een prullenbak om het in uit te spugen.