Anna van Praag

Het diner bestond uit acht vegetarische bitterballen.

Twee jaar lang gebeurt er helemaal niks. En dan ineens sta je de hele week in de spotlights.

Doorwrochte weekschema’s op de koelkast, eten dat alvast gekookt wordt voor later in de week, eet- en slaaproutines die in elkaar overlopen als een geoliede machine.

Het filmbal. In 2019 danste ik er nog de sterren van de hemel.

In Parijs was het wijd en licht, maar nu is alles weer herfst. 

Meisjes waren we, maar grote meisjes.

‘Dat is leuk,’ zei de specialist die naar mijn x-rayfoto’s zat te kijken. ‘Dat is heel erg leuk.’

Ik ben gewend dat ik degene ben die snel gaat, dat mensen mij amper kunnen bijhouden. Maar het afgelopen halfjaar scheurde iedereen mij voorbij.

Ik fietste bij het Amstel Station en van verre kwam mij een leuke man tegemoet, ook op de fiets, die riep: ‘Hé, Anna!’ Mijn hersens maakten kortsluiting en daarna gingen ze in de overdrive.

Drie dagen naar naar Film by the Sea Schiermoonikoog. Waar de zon schijnt in een ijskoude lucht, de maan vol is en de sterren ontelbaar en waar het zand stuift over het laagwaterstrand.