Doorwrochte weekschema’s op de koelkast, eten dat alvast gekookt wordt voor later in de week, eet- en slaaproutines die in elkaar overlopen als een geoliede machine.
Ik ben bij mijn lieve Marije aan het logeren in een groot familiehuis in Utrecht.
Grey’s Anatomy
Zo’n huis waar je tegen de oven praat en dat hij dan doet wat je zegt en de timer instelt. Waar de deurbel in verbinding staat met de telefoon. Waar ze bijna dagelijks recepten van Ottolenghi koken en dan nog apart een variant voor de kinderen.
Marije en haar man zijn allebei fulltime dokters die alles moeten afstemmen qua dag- en nacht en spoeddiensten. Standaard opstaan of juist thuiskomen in het donker. En er dan ook nog in slagen gezellig met de nog kleine kinderen te eten en te zorgen dat de meisjes leuke matching setjes aan hebben en amper tv kijken want boeken en verantwoord speelgoed (dat dan ’s avonds op slimme wijze wordt opgeruimd zodat het huis er weer beeldschoon uitziet). Een beetje alsof je in een prettige tv serie over het moderne gezin bent gestapt en dan ook nog Grey’s Anatomy want als de meisjes slapen en tussen de diensten door wisselen de ouders interessante verhalen uit over hun patiënten.
Ik herinner me van mezelf meer chaos maar ook zeker al die schema’s, plus dat heerlijke gevoel dat je bergen kon verzetten, altijd net iets te moe maar dat gaf niet, want: alles in de hoogste versnelling.
Om elf uur is het huis ineens in een diepe nachtslaap verzonken. In mijn logeerkamer pak ik de laptop om nog even ad hoc wat dingetjes te schrijven en te doen. Ik voel me een soort stiekeme puber.
