Anna van Praag

Leave gaps in your stories. That is where life emerges.

Zaterdagochtend, heel vroeg.

Alsof je stiekem heel erg verliefd bent. Je bent er helemaal vol van.

‘Sorry, ik ben hier uit pure ijdelheid,’ zei ik tegen de dermatoloog, ‘ je ziet er vandaag sowieso niks van, van dat vlekje.’

Ik weet nog dat ze geboren werd. Aan de Brouwersgracht, boven de coffeeshop.

Wat is je levensdrama? Ik geloof dat de dochter een ander woord gebruikte maar de essentie was: hoe vat je de tragedie van je leven in één zin samen.

‘Gaat het wel over?’ vraag ik aan mijn therapeut.

Ik had natuurlijk ook een kok kunnen gaan daten, zo’n leuke bourgondische. Of een Vlaamse schrijver die dan een ode aan je schrijft. Over allebei heb ik wel eens nagedacht.

De juf was net even weg uit de klas toen het brandalarm ging. Keihard. De kinderen keken me vragend aan. ‘Blijf maar zitten,’ gokte ik.

‘Can you give us hope?’