Ik had natuurlijk ook een kok kunnen gaan daten, zo’n leuke bourgondische. Of een Vlaamse schrijver die dan een ode aan je schrijft. Over allebei heb ik wel eens nagedacht.
Maar het werd dus een man met de bijnaam Mr Horror.
Driller killer
‘Leg het me maar uit, die horror,’ zei ik al snel in het begin. Er was natuurlijk heus wel een basis: als kind schreef ik zelf graag griezelverhalen. En ik ben vrij onverschrokken als het film en literatuur betreft.
Dus leefde ik de afgelopen dagen in de Melkweg in een wereld van angst, dood en bloed terwijl buiten de zon heerlijk scheen en mensen op terrasjes zaten, flaneerden en ijsjes aten. Maar binnen in die Melkweg waar het sowieso altijd nacht is rende een vrouw met een afgehakt hoofd rond met een elektrische zaag om haar man te doden, vlogen er een paar uur later oogballen door de lucht in iemands mond en was er een gezellig slaapfeestje van stoere meiden die met zijn allen ten strijde trokken tegen de driller killer, een soort zombie met een enorm drilboor (en ja niet alle meisjes ontsprongen de dans). Van de bossen van Amerika duizelden we naar Zuid Afrika waar een katatonische zieke werd verzorgd door een zwarte huishoudster en haar dochter die diverse demonen triggerden en langzaam maar zeker het huis overnamen. Om te eindigen in Scandinavië met een coming of age verhaal met heksen, een beetje zoals in mijn boek het Heksenhotel maar dan next level (denk hallucinaties door het eten van wormen en ook vingers, en een reis door de krochten van… ik denk eigenlijk dat het iemands spijsverteringskanaal was). Nogal veel types kotsten zwart bloed. En godfather Nosferatu, die was er ook.
Er waren live gesprekken met de makers die soms heel gewoon waren en soms precies zo weird als je zou denken. Heel veel jonge mensen ook, biertjes, gelach. Ik bleef veel langer plakken dan ik gedacht had, want ja het was echt gezellig.
