Anna van Praag

Toen ik afstudeerde, vroeg ik of mijn moeder haar beroemde kipsalade wilde maken voor alle gasten op het feestje na afloop.

Met mijn liefje in Granada, nog voor zijn verjaardag.

‘Er staan hier nog vierhonderd boeken van je,’ zegt de Griek, ‘Nederlandse boeken, niemand wil ze hebben.’

Ik stuurde het kleine huurautootje de onverharde bergweg op – al was “weg” misschien een te groot woord. Hoger en hoger.

Hoe zou mijn leven zijn als ik een winkelmeisje was?

Je maakt een holletje en daarin voel je je veilig. Dat holletje noem je huis of bubbel of boek. Daar ben je onaantastbaar.

Ik deed een tijdje een cursus, iets voor schrijvers die, getroffen door corona, nieuwe dingen moesten leren.

Ik noemde haar in gedachten soms Terror Meisje.

Dit is niet de prins op het witte paard.

Het had iets van musical van Annie MG Schmidt. Of van een Italiaanse film met van die woonblokken erin.