Anna van Praag

Ik ben het kwaad. Een internetsite over ‘bijbel en onderwijs’ doet mij en collega-kinderboekenschrijvers Jaap Robben en Tjibbe Veldkamp in de ban. ‘Door middel van fantasie proberen zij kinderen naar de duisternis te trekken. ‘Koop hun boeken niet, weer ze van de scholen, uit de bibliotheken en uit de winkels’. Hilarisch natuurlijk. Of toch niet? 

Mijn schoonmoeder aan de telefoon, overstuur: ‘Anna, je staat in de krant. En het is iets naars’ 
‘De krant’ dat is de Telegraaf en ik weet al wat ze gaat zeggen. Datzelfde stuk rouleert al een paar dagen op Internet en stond ook al in De Gelderlander en weet ik veel waar nog meer.
Ik stel haar gerust. Dat ik het al weet. En dat er een reactie van mij komt, in de Volkskrant. 
Een opiniestuk is dat – terwijl ik helemaal niet zo’n betoger ben. Bovendien heb ik het onheilspellende gevoel dat ik van alles over me af heb geroepen door dat stuk te schrijven. Niet zulke leuke dingen.
Gelukkig zit ik hier in Spanje, lekker ver weg. En ja,het moest toch, vond ik. 
Misschien komt het morgen al in de krant. In dat geval zal ik het ook hier plaatsen.
Maar ooo, wat heb ik me nu weer op de hals gehaald allemaal?

Elke ochtend als de kinderen net vertrokken zijn met de schoolbus, wordt de hemel boven de berg even knalroze. En omdat er een of ander programmaatje in mijn hersens zit dat altijd en overal toepasselijke liedjes spuit, begint er dan onmiddellijk iets in mij te zingen : ’Morgenrood, uw heilig gloeien, heeft ons steeds den dag gebracht.’ Wat vooral nog uren kan blijven hangen is wat daarna komt: ‘Laat uw gloren hope geven, hun die worst’len in den nacht’. En dan moet ik dus altijd bijna huilen. Genant!

Verkeerde modewoorden, volwassen constateringen, onbegrijpelijke metaforen… Genadeloos was ik als kind als ik de schrijver, meestal een dame van de leeftijd van mijn moeder, door het verhaal heen zag schemeren. Weg met dat boek!
En daarom hecht ik zelf nu enorm aan dat de dingen kloppen. Dat de boeken die ik schrijf zo direct mogelijk aankomen bij de kinderen die ze lezen.
Dus heb ik proeflezers. Hier in huis, maar ook in Nederland.

‘Goed gedaan, schoonheid! Prachtige slalom.’ Verrast kijk ik op naar de skileraar, met zijn rode jas en lange donkere lokken. Alleen, hij kijkt niet naar mij. Hij bedoelt Dunya, mijn jongste dochter.
We zijn vandaag op de Sierra Nevada, het grote Spaanse skigebied bij ons om de hoek en het valt allemaal niet mee.

31 december 1 uur ’s middags, Montefrio. Het lijkt Amsterdam wel zo druk. Omdat de winkels zo dichtgaan en dat een paar dagen blijven, is iedereen nu zijn boodschappen aan het doen. Bij de ene groenteboer die Montefrio heeft staat de rij tot ver naar buiten. Nog nooit meegemaakt. En wat kopen de mensen? Vooral heel veel druiven. Want dat is de traditie: bij elke slag van de klok van 12 uur prop je een druif in je mond. Er zijn zelfs zakjes met precies twaalf druiven te koop, ontpitte druiven, geschilde druiven… ‘Met wie doe jij de druiven vanavond?’ is dan ook de meest gestelde vraag vandaag.
Gezellig, denk ik eerst nog ontspannen. Maar dat hou ik niet lang vol.

To delight and console. Dat is volgens schrijver Philip Pullman de functie van literatuur. Boeken om het leven te vieren, of juist om je ermee te verzoenen. Ik zit nu kennelijk op dat tweede spoor. Nooit meer lief was een heftig boek, maar het boek waar ik nu alweer maanden mee bezig ben, is zo mogelijk nog donkerder. ‘Angstaanjagend’ roept de uitgever blij in de verkoopbrochure.
Onder de flonkerlichtjes van de kerstboom schrijf ik de zwartste teksten en terwijl ik groot vlees braad voor vijftien mensen been ik in gedachten mijn nieuwste verhaal nog verder uit

Omdat al onze familie en vrienden in Nederland zitten, vieren we kerst met een bonte mengeling van buren. Vooral de avond met paarden-Liz en haar familie is memorabel. Immigreren verbroedert, ik had me eigenlijk nooit zo gerealiseerd waar ze vandaan komen. En hoe heftig het ghetto van Manchester is. ‘Heb je zulke dingen niet in Nederland dan?’

Op de speerpunt in het universum die Montefrio is, krijg ik aardig wat informatie over hoe kerstmis gevierd wordt op verschillende plekken in Europa. Zo wonen hier nogal wat Engelsen die eigenlijk uit Yorkshire komen. De meeste mannen werken in de bouw, dus die hebben het nu zwaar. Toch is het enige gespreksonderwerp, al dagen: ‘Are you ready for Chrismas?’ Ik weet niet precies wat ze daarmee bedoelen, maar zelf zien ze er behoorlijk verhit uit. En van alle zorgen die je kunt hebben als werkloze bouwvakker in Spanje, is dit nu de grootste: ‘O no! My chocolade fudge sponge cake is too dry! Do I fix it with brandy or cream or with both???’  
Nee, dan de Spanjaarden.

Onze gast maakte vorige week een wandelingetje en was er getuige van dat een boerderijtje verderop het kerstvarken werd geslacht. Overal bloed, de hele familie feestelijk verzameld. Nu is Anneke vegetarier dus ze werd niet erg opgewonden van dit tafereel. Maar ik wel. Het slachten van het kerstvarken, hoe Astrid Lindgren is dat!