Anna van Praag

‘Een mooi boek over een bijzondere vriendschap. Je kunt met een gerust hart op reis gaan.’
Daar is ie dan, het mailtje waar ik zo ongeveer elk uur naar uit zat te kijken!
(lees verder)

‘Alle kinderen in een rij, op afroep van je naam naar voren komen, identiteitskaart in je linkerhand.’ We zijn bij de universiteit van Granada, waar mijn dochter van dertien rekenexamen doet. Ik kijk mijn ogen uit. Niet naar de kinderen, naar de volwassenen.
(lees verder)

‘Ik pak je in in bobbeltjespapier,’ zeg ik tegen Dunya. Ze is weer eens gevallen en zit op de grond keihard te huilen.
(lees verder)

‘Kijk eens, ik heb een stekkie. Voor jou.’ Het vrouwtje van bovenop de berg lacht haar gele stompjes bloot, zonder haar onafscheidelijke sigaret uit haar mondhoek te halen. ‘Je moet ze veel water geven, er komen mooie bloemen aan.’
Ik pak iets aan dat eruit ziet als brandnetels en ze scheurt ervandoor in haar sputterende autootje. Somber staar ik naar het groene bosje.
(lees verder)

‘Bestanden met fouten kunnen niet worden geüpload’. O nee! Dit is mijn manuscript, misschien wel de definitieve versie, die ik ritueel en feestelijk naar de uitgever wil sturen – dit mag niet misgaan.
(lees verder)

Ik heb een schommelbankje, ik ben zo blij. Een schommelbankje op mijn veranda.
(lees verder)

Ik was een jaar of twtintig en ik zwalkte door Amsterdam. Ik woonde drie hoog achter in De Pijp en studeerde iets vaags. Ik zat niet bij een studentenvereniging want dat was ‘rechts’ en dus fout en ik liep door de Kalverstraat zonder geld terwijl ik eigenlijk een tentamen moest leren. Toen kwam die man op mij af.
(lees verder)

‘Die twee bedirpsen het park’ zegt de heks van Paul Biegel over de prinses en de tuinman die elkaar stiekem ontmoeten. Precies dat gebeurt met mijn boek en het feest.
(lees verder)

‘Hè jongens, kunnen die stripboeken weg?’ zeg ik en ik smijt alvast een armvol in een kast. Ik zeg nog net niet: ‘Waarom lezen jullie geen echt boek?’
‘Suske en Wiske is leuk’ roepen mijn dochters en ze halen ze net zo snel weer terug. ‘Weet je mam, dit gaat over…’
‘Ik weet waar het over gaat.’ Verrast kijken ze me aan. En ik denk: natuurlijk weet ik het, hoe kon ik dat nou vergeten? Liga’s en pannenkoeken, boerenkool en Suske en Wiske. Dat heeft mij groot gemaakt.
(lees verder)

‘Kom, we halen even een verse kreeft en die gooien we dan in een pan.’ Of, in een restaurant: ‘Hoe maken jullie hier de kreeft klaar? Toch niet teveel gedoe, gewoon gekookt met een beetje mayonaise en een schijfje citroen?’ Niemand kan zo heerlijk achteloos over kreeft praten als mijn lieve vriendin J. Ik moet aan haar denken vandaag.
(lees verder)