Anna van Praag

Er was een paard. Er was een kind met een paard. Een kind met een paard in Spanje. (lees verder)

We droegen allebei Holly Hobby jurkjes, jij altijd net iets smaakvoller dan ik. We hadden allebei een beugel, ik ook nog een buitenbeugel. We waren allebei altijd verliefd.
(lees verder)

Ik rende op te hoge hakjes door een eindeloze nachtmerrie-achtige straat in Amstelveen of misschien was het Buitenveldert.
(lees verder)

Voor het eerst nu ook kerst zonder Ilco en zonder de twee jongste meisjes.
(lees verder)

Ze maakte een lijstje van dingen die belangrijk zijn in haar leven. ‘Maar Dunya, je telefoon staat er niet op.’ ‘Dat weet ik, maar ik wilde een beetje sociaal overkomen.’ (lees verder)

Ik geloof dat ik in dit deel van mijn straat zes coffeeshops heb. Plus nog een paar vage wietwinkels.
(lees verder)

Ik was gek van geluk. Het is de titel van een boek, een boek over sektes. (lees verder)

Ik haal mijn moedertje op voor een uitje in de middag. ‘Ik heb me ook alvast afgemeld voor het avondeten,’ zegt ze als ze de Flesseman uit komt. Het woord ‘avondeten’ is nooit gevallen. (lees verder)

Het moment ging bijna achteloos voorbij. Bijna.
(lees verder)

Ik droomde dat mijn jongste dochter dood was.
We moeten nog een afscheidsceremonie doen, zei ik steeds. Ik bleef maar slaaphuilen.
(lees verder)