Ze maakte een lijstje van dingen die belangrijk zijn in haar leven. ‘Maar Dunya, je telefoon staat er niet op.’ ‘Dat weet ik, maar ik wilde een beetje sociaal overkomen.’
Op de zesde plaats staat ‘familie’. Gisteren was haar vader jarig en was ze daar. En ik hier.
Maan
Vierendertig jaar is een heel leven. Vierendertig keer me uitgesloofd met de meest bijzondere cadeautjes, altijd fantastisch eten, de laatste tijd vaak in restaurants. En al die keren dat ik de obers influisterde ‘Hij is jarig’.
Dat kan ook zonder mij.
But the tigers come at night, their voices soft as thunder. Een heel leven aan herinneringen brengen ze me, af en toe licht er eentje op en kruipt onder mijn huid. Dit was wat de verjaardag triggerde: het beeld van twee geliefden onder de baobab-boom, naast een Landrover Defender met daarin drie vredig slapende kinderen. Stille wijde vlakte, een ongelooflijke volle maan. De Mondschein Sonate op de autospeakers. En die twee geliefden dus, die dansten met elkaar. Voor altijd.
‘Kijk mama, ik kan mijn drone op je afsturen,’ zegt Dunya. Ik kijk op uit het verleden en de drone, een sinterklaascadeautje, knalt tegen mijn nieuwe neus, het doet pijn. Deemoedig komt ze naast me op de bank zitten wachten tot het bloeden gestopt is. ‘Heb ik nu geen dikke neus?’ ‘Je hebt altijd een dikke neus. En het bloedt niet meer.’
Dertien is een heerlijk overzichtelijke leeftijd.
2 reacties op “Tigers”
Tijgers en drones.. maar gelukkig zijn ook dochters <3
Hier moet ik van slikken. Oneindig de herinneringen…