Bijgaande schermfoto maakte ik per ongeluk – maar geeft toevallig precies aan waarom ik Zoom zo moeilijk vind (zie ook mijn getergde hoofd).
In dit geval was het pauze tijdens een les.
Zoomland
Normaal een belangrijk moment. In de wachtrij voor de WC en bij de koffie ontstaan belangrijke verbindende gesprekken tussen de studenten, worden ervaringen en nummers uitgewisseld. In het geval van Zoom gebeurt er dan iets idioots. Zeg je ‘pauze’, dan is ineens iedereen weg en zit je tegen muren aan te kijken. De hele groepssfeer kapot, iedereen is weer met een klap in zijn eigen wereld verdwenen. Ik kan daar maar niet aan wennen. En het hoeft ook niet meer, toch? Zolang we maar afstand houden, handen wassen, indien ziek thuisblijven… de bekende principes van onze ‘intelligente lockdown’. (Waarbij ik – maar dit terzijde – voor het eerst in al die maanden in één klap al mijn vertrouwen in de RIVM ben verloren door het zo ontzettend niet-intelligente pleidooi voor met z’n allen in het vliegtuig).
Vanaf nu houd ik ook op met kunst online kijken. Acteurs, musici en dansers wil ik voor me zien, opsnuiven, ik wil samen met hen iets meemaken, juist zonder schermen ertussen.
Dit weekend was ik even in het Rijksmuseum. Gewoon een uurtje naar mijn lievelingen kijken: Vermeer, Jan Steen. En een uitstapje naar de poppenhuizen. Het was nog raar onwennig, met drie gemarkeerde routes en veel hosts en instructies. ‘Alsof iedereen hier binnen op weg is naar een congres dat zo gaat beginnen,’ vatte J het treffend samen terwijl we braaf de rode pijlen liepen te volgen. Maar het Melkmeisje hing gewoon te stralen, net als altijd. Dus volgend weekend heb ik gereserveerd voor FOAM.
Vrijdag heb ik een gesprek met een recruiting agency. ‘Waar zitten jullie? ’ vroeg ik nieuwsgierig, maar de recruiter antwoordde: ‘Ik verkeer nog in Zoomland.’ De moed zonk me meteen in de schoenen. Alsof ik mijn sprankelende persoonlijkheid goed kan overbrengen voor zo’n onflatterend scherm, we zijn toch geen bijen met z’n allen!
Één reactie op “Is het nou eens afgelopen met al dat gezoem?”
Natuurlijk is de Corona crisis voor iedereen behoorlijk frustrerend, ook voor mij. Maar toch. . .
De afgelopen dagen heb ik online geluisterd naar een oude opname van de Ring des Nibelungen van Wagner die door DNO op de site was gezet. 18 uur opera! Fantastisch! Ik had deze opera destijds live gezien, dat vond ik toen ook geweldig, maar deze ervaring was anders. Allerlei details die je in de zaal ontgaan kon ik nu horen en zien. Je moet het niet met life vergelijken.
Ook dezer dagen waren we bij museum Voorlinden in Wassenaar. Ook dat was een bijzondere ervaring. Door de Corona crisis was het aantal bezoekers beperkt, waardoor de kunstwerken (en het gebouw) prachtig tot hun rechtkwamen. Geestig en ontroerend. En dan dat uitzicht van het terras, waar we heerlijke koffie met gebak hebben genoten. Zeer aanbevolen.
Met een vriendin was ik in Hilverbeek- wat een magnifiek landschapspark is dat.
Kortom, er is in deze tijd ook veel te genieten, en daar moeten we ons maar op instellen, omdat ik denk dat de pandemie ons nog minstens een jaar, en misschien (veel) langer gaat teisteren.