Moed. Daar ging het over.
Wanneer was jij voor het laatst moedig? Dat vroegen ze aan het publiek, Mylou en Dorine. Ik zat in de zaal want het was premiere.
Kunst
En ik keek naar mijn lieve vriendin die ik al zoveel keer op het toneel heb zien staan en ja, het was moedig hoe ze daar over het toneel danste en stampte en wervelde. Omdat zoiets niet kan zonder jezelf mee te nemen, met je hele hebben en houden; hoe authentieker, hoe meer het publiek zichzelf erin herkent – dat is de paradox. En natuurlijk kende ik ook het verhaal achter deze voorstelling, de worsteling die het eigenlijk altijd is en ook de catharsis. Ik heb dus vrienden die zo moedig zijn om in deze barre tijden kunst te maken tegen de klippen op.
Er was natuurlijk een afterparty (waarvan bijgaande foto) en pas veel later in de nacht toen ik weer thuis was nam ik de tijd om antwoord te geven op die vraag. Wanneer was ik moedig deze herfst? Ik concentreerde me op het ongemakkelijke gevoel dat eraan voorafgaat (je staat te bibberen en in het water te turen op de allerhoogste glijbaan) en toen kwam ik op vijf keer.
Vijf keer moedig
Ik was moedig toen ik in Bretagne toch weer begon te schrijven, ook al snapte ik op dat moment totaal niet meer wat en voor wie (ik had toen ook nog geen beurs gekregen).
Ik was moedig elke keer dat ik weer in die tandartsstoel klom en me overgaf aan pijn (voorbode van nog veel meer komende winter).
Ik was moedig omdat ik nog steeds af en toe het korstje van de scheiding openkrab om te kijken waar ik sta.
Ik was moedig toen ik, meerdere keren zelfs, met trein, metro en zelfs bus lange afstanden aflegde om inspiratietrainingen te geven aan vaak uitgeputte leraren, soms slechts een handjevol.
Ik was moedig toen ik dat mooie leren jasje waarin ik mezelf zo knap voelde niet kocht omdat ik op de kleintjes moet letten – terwijl ik het zeker vijf keer heb aangepast.
Moedig blijkt ook standvastig, in mijn geval.
