Ik doe dit jaar niet aan Sinterklaas, zei ik al in oktober.
Want ja, zoals vroeger wordt het nooit meer. Pleister eraf trekken, huppekee. Tel daarbij op dat de grootste surprisemaker in Mexico zit (Bloemie, kom terug!) en dochter nummer twee tot over haar oren in de tentamenstress. Dus ik ging het dit jaar overslaan.
Surprises
Maar ik had buiten dochter nummer drie gerekend. Half in tranen zat ze op de bank. ‘Maar ik heb nog maar zo weinig surprises gemaakt.’ En dat is waar: in Spanje konden we haar eindeloos laten doorgeloven en was zij alleen de ontvanger.
Dus ik belde mijn zus. Zij vierden het nog ouderwets met de familie, mocht de dochter misschien aanschuiven? Het mocht en ikzelf ook. Uiteindelijk besloot ik: goed dan.
En toen ging ik los. Ongelooflijk maar waar. Met gedicht en surprise, om te beginnen. Onafhankelijk van elkaar hadden mijn zus en ik daarnaast bedacht om op 5 december gezellig bij mijn moeder (die de deur niet meer uit kan) Sinterklaasliedjes te gaan zingen. Ik maakte verder een thee-afspraak met mijn oude oom die ik al veel te lang niet zag en besloot voor hem ook maar meteen aan het dichten te slaan. Toen ik eenmaal bezig was, stuurde ik ook pakjes naar een paar dierbaren, waaronder de kleine Sofia die haar eerste Sinterklaasfeest meemaakt.
Mijn lieve J, die wist hoe moeilijk ik het stiekem had met die lege schoentjes, regelde met de pieten dat er elk weekend iets in mijn schoen zat. Dochter en ik gingen toch maar even naar de touwklimmende pieten in de Bijenkorf kijken en knalden daar zomaar tegen Sinterklaas aan. En gisteren stortte het ‘dinsdagdiner’, mijn vaste open huis, zich op volle kracht op het ‘foute pakjes doorgeefspel’. Het ruikt hier nu alweer dagen naar speculaas.
Misschien deed ik niet aan hem, maar de Goedheiligman deed wel aan mij.
