Anna van Praag

Er zitten nogal veel mensen in Cannes dezer dagen. Dat krijg je als je in de filmwereld werkt. Er zit ook een ex in Mexico. En in Amsterdam regent het terwijl ik dit schrijf.
Maar dat is helemaal niet erg! (lees verder)

Tien jaar geleden. In het blog schreef ik: ‘Je wereld is een toverbal. Je slaapt dan weer in de daktent, dan weer op een matrasje op de grond. Je drinkt het liefst rode limonade en je eet, net als de Afrikanen, bij voorkeur met je handen.’ Op de foto zie je haar onverschrokken de wijde wereld in fietsen. (lees verder)

Het was heel donker. Op de grond lagen kinderen in de leeftijd van mijn oudste dochter te kijken naar grote filmschermen met kussende mensen erop, sommigen van die mensen geheel ontkleed. Verderop was een setje geil tegen elkaar op aan het dansen, voyeuristisch gedressed als een peepshow. Ik liep door donkere gangen, overal deejays, en ik voelde mezelf jong en gevaarlijk. Dat krijg je als je voor je werk te maken hebt met een hippe jonge kunstscene. (lees verder)

‘Je verwent haar,’ moppert haar oudere zus. Maar ik herinner me nog heel goed dat mijn moeder dat ook bij mij deed. Dat ik bijna nooit hoefde af te wassen, dat ze achter mijn rug zo’n beetje mijn kamer opruimde, dat ze heel vaak mijn lievelingseten kookte. (lees verder)

Toen ik kwam studeren in Amsterdam heb ik het nog even volgehouden: geen fiets kopen van een junk. Maar na de vijfde gestolen fiets was mijn moraal gesmolten, zo snel gaat dat dus. (lees verder)

Op de Heerenmarkt, om de hoek, is een zandbak. Als ik de flessen in de glasbak gooi, zie ik ze zitten: de nieuwe moeders, te herkennen aan de wezenloze moeheid in hun blik, blij met het bankje onder de bomen, maar hun ogen voortdurend flitsend naar dat propje kind in het natte zand, bij de glijbaan, op de steentjes. Vallen ze niet, huilen ze niet, zijn ze er nog wel? (lees verder)

‘Ik geef een yogales op 4 mei,’ zegt mijn zus. ‘Misschien stop ik daarna wel in het park om de doden te herdenken, ergens bij een boom. Grote kans dat er ook een of andere herdenking is daar.’ (lees verder)

Ik heb een engel gezien en ik ben er nog steeds een beetje blij van.
(lees verder)

Middenin de nacht klinkt ineens agressief geschreeuw op straat. ‘Nu!’ brult iemand. ‘Nu!’ Er is een keiharde knal en brekend glas. Een steen door de ruit van de juwelier, een bommetje in een auto? (lees verder)

Anderhalf jaar geleden begon ik aan een nieuw boek. Ik dacht dat het al bijna klaar was maar daar dachten mijn meelezers anders over. Dat kwam nogal als een klap. (lees verder)