Anna van Praag

De zee.
De zus.

Het klinkt gek. Maar echt, wat wilde ik veel vasthouden in 2020.

Lockdown kerst. Ik heb dat wel eerder mee gemaakt.

‘Visualiseer de violette vlam om jezelf te beschermen,’ zei de Vlaamse stem vrij dwingend.

We hadden het complete pakket afgenomen dus ‘inclusief een stukje extra zorg en begeleiding’.

Alsof we zingend op een drijvende ijsschots zitten. En dat de randen steeds meer afbrokkelen.

‘Willekeurige voorbijgangers gaan je koffie brengen,’ beloofde mijn voorganger, ‘en oliebollen, wacht maar af. Gewoon lief lachen.’

Eindelijk kan ik het van de daken schreeuwen. (lees verder)

In vijf jaar kan er veel veranderen.(lees verder)

Het was zomer. Er was Corona. Ergens rende een roedel verhitte kinderen door een verlaten school. (lees verder)