Anna van Praag

Een soort zombie. Helemaal leeg.

Dat mijn vriendin Jowi een zilveren griffel kreeg en hoe trots ik was. Dat ikzelf een stiekeme nachtelijke boekpresentatie had.

Het halen van je covidprik is als de reünie van de klas waarin je niet wist dat je zat.

Ik werd wakker in een andere wereld.

Vorig jaar om deze tijd…

‘Mam, tot ooit!’ Ze lachte er zelf ook om. En weg was ze.

Ik liep over de grachten door de stille avond naar huis.

Ik ben een stoere vrouw in de ochtend en een kind in de nacht.

Als die corona een mens was dan zou ik er echt gek van worden.

Met J in een filmachtig huisje beland.