Midzomernachtverhuizer

Dat mijn vriendin Jowi een zilveren griffel kreeg en hoe trots ik was. Dat ikzelf een stiekeme nachtelijke boekpresentatie had.

Dat laatste: hoe ik in de Midzomernacht over een vuur sprong voor geluk. Met het nieuwe boek in mijn hand, dat zo onwijs mooi is vormgegeven met een gouden pentagram en runen bij elk hoofdstuk.

Dramatisch

Dat waren de dingen waar ik over wilde vertellen, ik had de foto al klaarstaan. Maar ik zit hier achter mijn laptop en het lukt me niet. Om me heen de restanten van het laatste dinsdagdiner op de Haarlemmerstraat, mijn vaste wekelijkse open huis voor alle kinderen, er waren er geloof ik wel vijftien. Nu kunnen ook de laatste borden ingepakt, de laatste schalen, het laatste decorum, de kussentjes van de bank.
Maar het lukt me niet.
Vandaag drong het besef door bij de dochter. Dat ze toch echt nog maar twee nachten hier slaapt. Daar was niks leuks aan. En de ander ook al zo droef.
‘Ik ga verhuizen.’ Eindelijk zei ik het tegen de bakkersvrouw, ze was verbijsterd – en nog meer verbijsterd toen ze hoorde hoe gauw al. Ik mompelde iets als: ’Eerst wilde ik het nog niet hardop zeggen tegen mezelf en daarna niet tegen jou.’ Lekker moe en dramatisch. Zes jaar geleden verhuisde ik precies vandaag van spanje naar Nederland, kennelijk ben ik een Midzomernachtsverhuizer. En nu alweer twee huizen verder, dat gaat ook allemaal te snel, toch?

Deuren dicht en elders deuren open, en dat de ronde tafel gewoon meeverhuist. Ik probeer het te visualiseren maar ook dat lukt me niet. En dit dan weer wel: als ik het volgende blogje schrijf dan woon ik niet meer hier.