Anna van Praag

Mijn vriendin Mylou wordt geinterviewd door het Haarlems Dagblad omdat ze, heel stoer, genomineerd is voor een belangrijke Haarlemse cultuurprijs. ‘Mijn vader hing altijd rond op de terrasjes van de Grote Markt’ vertelt ze bijvoorbeeld en dat weet ik, want toen waren we ook al vriendinnen. Haarlem was de stad waar alles voor het eerst gebeurde: vriendschappen, liefdes, liefdesverdriet en de slappe lach. We kochten er onze eerste schoenen met hakken (zij zwart, ik grijs), hadden er onze eerste vakantiebaantjes en ook onze eerste begrafenis. Hoe wonderbaarlijk en comfortabel als je daar, zoals Mylou, nog steeds elke dag rondloopt.
(lees verder)


Met dank aan de jongens van Bitman en ook aan mezelf omdat ik nu, na eerst al overgestapt te zijn naar Apple, ook nog moest leren hoe WordPress werkt. En als ik een soort taal afschuwelijk vind, dan is het wel computertaal.
Maar nu wordt alles beter.
(lees verder)

Beneden bij onze berg staat een klein groen brievenbusje. Altijd spannend of daar iets in zit (meestal niet). Maar vandaag komt de postbode helemaal naar boven met een grote doos. ‘Blijft eigendom van het Centraal Boekhuis’  staat er vermanend op. Het is mijn nieuwe boek, Vossenjacht!

De burgemeester van Montefrio is een hippe vrouw, bijna meisjesachtig. Bij binnenkomst zoent ze me op de wangen, maar daar kijk ik al niet meer van op. Hier geef je nooit iemand een hand, altijd meteen twee zoenen. Zelfs al is het de burgemeester.
Toch betrap ik me op de lichtelijk seksistische gedachte: ‘Is ze niet te jong, te lief, voor haar vak?’

Ik zou nog wel meer kunnen zeggen over Rwanda, dat het echt waar is dat ik erheen ga, in oktober waarschijnlijk. Workshops geven, in het Frans dus, voor Rwandese kindjes en hun leraren – hoe moeilijk is dat? Of over mijn boek Vossenjacht dat morgen al stiekem naar allemaal strenge recensenten gaat. En dat ik over twee weken zelf in Nederland ben voor een heuse promotietour.
Of ik zou kunnen vertellen waarom ik morgen naar de burgemeesteres van Montefrio ga, en wat ik dan aan ga trekken.
Maar nu even niet. Er zitten de hele dag maar twee woorden in mijn hoofd: seringen en aardbeien. Want als het hier aardbeientijd is, dan ook overal en in enorme hoeveelheden. Zoet zoet zoet. 

Ineens lees ik weer overal van die stukjes over de schijnvriendschappen van bijvoorbeeld facebook en hoe verslavend en hoe zonde van je tijd.
Laat ik er dan tegenover zetten: ik ben er dol op. Neem nou dit spectaculaire cadeautje dat ik anders nooit had gekregen …

Al jaren loop ik rond met een idee voor een tijdschriftreportage. Ik zou een paar nachten willen rondhangen op zo’n enorm 24/7 snelweg-tankstation, liefst een beetje in de buurt van een grens. En de mensen die binnen kwamen zou ik alleen twee dingen vragen: wie ben je en waar ga je naar toe?

De helft van mijn boeken speelt zich niet af in Nederland, dat komt van al dat reizen.
Het ultieme boek van mij over Spanje moet nog komen (en komt ook!), maar grappig genoeg schreef ik al een boek over Andalusie toen ik er nog niet eens woonde. Wraak van de stier heet het en toen ik het schreef was ik net hopelessly devoted to Sevilla.
En toen, iets later, kwam er een jongleerkampioen en die viel op zijn beurt voor dat boek.

‘Het is de laatste schooldag van het trimester, en dan eten we met de hele school feestelijk samen…’
Wat zouden we in Nederland zeggen? Pannenkoeken? Poffertjes? IJs?
Maar nee, de middelbare school van Montefrio stort zich vol passie op…
(nee, lees niet verder, eerst raden!)

Vorige week golfde er een discussietje door kinderboekenland over de Kinderjury. Aanleiding: dat nu al bijna vaststaat dat Geronimo Stilton gaat winnen. En Geronimo Stilton is geen echte schrijver, maar een groep slimme reclamemensen met veel geld om campagne te voeren voor hun vrij stomme Fantasia-boeken. 
‘Lekker belangrijk,’ riepen de Belangrijkste Kinderboekenschrijvers, ‘daar doen we mooi niet aan mee.’ 
Ik wilde dat ik zo standvastig was!