Anna van Praag

We zouden het gaan vieren in een sterrestaurant in San Sebastian. Of misschien in Parijs. Maar ja, toen mailde Wierden. En de dag daarna wilde Emmen. Dus ja, daar ga je.
(lees verder)

Vrouwen met stoere kaplaarzen en de zee in hun ogen. Die hun haren wild laten wapperen in herfststormen en dan hun verkleumde handen genietend vouwen om een mok thee. Natuurvrouwen, vaak met iets sproeterigs in hun gezicht en blozende wangen. Die hebben een hond.
(lees verder)

Ik ben een omgekeerde Assepoester. En daar komen soms enorm ranzige dingen van.
(lees verder)

De gecensureerde versie: in heel Haarlem is geen exemplaar van Kom hier Rosa meer te vinden. Bij de Vries, de laatste boekwinkel van de tournee van Chaia en mij, is nu een wachtlijst van mensen die een gesigneerd exemplaar willen hebben (lees verder).

Ik zit met Chaia in de trein vanuit Utrecht. Onderuitgezakt chocola te eten, als echte artiesten, met onze koffers vol met dansspullen (lees verder).

Ach, is het je eerste?’
Mijn stoere Spaanse vriendin Toñi kijkt bepaald vertederd naar me.
Ja, het is mijn eerste. Ik heb er 45 voor moeten worden, maar ik voel me nog steeds als een puber voor haar eerste bal. (lees verder)

Ik heb hier een beeldschoon krantje van de Jonge Jury voor me liggen. Vossenjacht is mijn eerste boek dat officieel voor twaalfplus is, en ik sta zomaar bij de ‘kerntitels’. Hoera! Nu hoor ik dus ook bij de echte boeken die je moet lezen als je naar de middelbare school gaat. Of echt… Het draait op die scholen geloof ik vooral om snelle boeken waar handige verslagen van te vinden zijn. Of young adult, maar ook dat heeft vaak een hoog zap-gehalte: fijn en nikserig als een suikerspin.
Maar goed, Vossenjacht is nu vertaald in schoolwerk: lees dit en dat fragment en beantwoord dan die-en-die vragen, individueel of in groepjes. Zo gaat dat dus. En onmiddellijk zie ik ook de valkuil. (lees verder)

Mijn oudste dochter komt thuis. Veel later dan afgesproken dus ik ben chagrijnig. De auto is ook al kapot en de zwerfhond voor de deur (die Chaia eten geeft) blijkt zwanger. Alles ontglipt me, lijkt wel. Maar Bloem zegt: ‘Weet je waar ik was? Bij een handlezer.’ (lees verder)

Ik heb een raar soort fobie. Ik kan niet tegen officiële brieven die je moet ophalen bij het postkantoor.(lees verder)

Mam, ik ga opstaan,‘ zegt Bloem.
‘Ja, hm, ik ook,‘ murmel ik, ‘ik ben alleen zo fijn aan het dromen dat ik allemaal cadeautjes uitpak.’ (lees verder)