Anna van Praag

‘Wat?’ zeg ik in de groentewinkel waar een groep zigeunervrouwen keihard staat te praten en te lachen. ‘Wat?’ vraag ik ook aan mijn buurvrouw die me op straat iets naroept. ‘Wat? Wat?’ zeg ik tegen de mentor van de school die met allerlei gewichtige papieren voor me zit. ‘Wát is mijn kind?‘ Hij begint langzamer te praten maar niet harder. En dat terwijl het raast en knettert in mijn hoofd.
(lees verder)

Een typisch Spaans feestje begint, bijvoorbeeld, om een uur of 1. Dan is er heel veel bier, en daarna barbecue met reusachtige bergen worst en speklappen, dan een grote taart met koffie en ook cava. Zingen, beetje dansen, heel veel kletsen. En dan, vanaf een uur of vijf, begint het Serieuze Drinken. En daar haak ik af. Altijd.
(lees verder)

De verhoudingen zijn een beetje zoek. Zoals dat het nu sneeuwt in Montefrio terwijl het lente is. En dat er post is die je met een klap de realiteit in sleurt, terwijl je net zo heerlijk aan het zingen was over New York: seeing my face in lights / or my name in marquees / found down on Broadway.
(lees verder)

Dat zou nog eens een spannende tv-serie zijn: het verhaal van de Spaanse koning Juan Carlos. De man die werd opgevoed door een dictator en vervolgens de democratie teruggaf aan zijn land. Die zich hard maakt voor stierenvechten en de jacht, maar ook voor het Wereldnatuurfonds. En die iets raars heeft met schieten en geweren.
(lees verder)

‘Zijn wij niet te lief voor jou?’
Dat was de eerste vraag die mijn nieuwe uitgever mij een tijdje geleden stelde, tijdens een soort sollicitatiegesprek. Op tafel lag mijn eigen boek, Nooit meer lief. O nee, dacht ik.
(lees verder)

‘Zoveel moois maar niemand die ernaar komt kijken.’ Zoiets is denk ik de vertaling van het ingewikkelde Andalusiche spreekwoord dat het oude slagersvrouwtje mij vertelt. Inderdaad heb ik de slagerij niet vaak zo vol vlees en zo zonder mensen gezien. Waar is iedereen?
(lees verder)

Hoeveel kan een Spaans kind eten? En hoe Spaans zijn mijn eigen kinderen eigenlijk?
Spaanse inburgeringswet nummer zoveel, categorie eten: vergeet vooral de lunch niet.
(lees verder)

‘Het is echt een taboe dat we er alsmaar klakkeloos vanuit gaan dat er maar één leefritme is,‘ schrijft een vriendin. He ja, fijne paasgedachte: we gaan een taboe slechten!
(lees verder)

Pasen in Spanje is raar. Elk jaar opnieuw valt het me weer rauw op mijn dak: o nee, semana santa!
(lees verder)

‘Wat is de beste 1 aprilgrap die jij ooit heb uitgehaald?’ vraagt mijn jongste dochter. We zitten al een tijdje te bespreken waarom de ene grap (‘we zeggen tegen Chaia dat ze nooit meer mag paardrijden’) ongeloofwaardig is, de volgende (‘we verzetten alle klokken en maken Bloem middenin de nacht wakker en zeggen dat ze zich heeft verslapen’) voor de grappenmaker zelf irritant is, of gewoon niet leuk (alle andere grappen).
‘In Sudan, met je zusjes,’ zeg ik meteen.
(lees verder)