Anna van Praag
Van Azie via tehuis de Flesseman en dan een nacht vliegtuig en bussen naar Spanje. Ik doe een wereldreis in 70 dagen. Misschien komt het daardoor dat ik me nu nog steeds op reis voel, ook al ben ik dan eindelijk weer thuis.
(lees verder)
Coca Cola, mobiele telefoons en gegrilde kip. De muziek van de film Titanic en Harry Potter. Dat zijn dingen die ik op al mijn reizen tegenkom. Zelfs diep in de jungle of bij animisische dorpjes. (lees verder)
Lees verderHoe goed ken je je moeder eigenlijk? Wat weet je van haar, van wie ze echt is? En wil je dat wel weten? (lees verder)
Lees verderDat alles altijd maar weer voorbijgaat. Vakanties. Huizen. Levens. Daar kan ik soms zo moedeloos van worden. (lees verder)
Lees verderOnder water is alles makkelijk. Zo traag en gedempt met allemaal kleuren in het blauw en heel veel meer sterren op de grond dan in de lucht erboven. (lees verder)
Lees verderEen aanval op al je zintuigen tegelijk. Zo noemde iemand het en dat is behoorlijk goed getroffen. Dit is absoluut een van mijn meest heftige reiservaringen. Ooit. (lees verder)
Lees verder‘Het is je weer gelukt om in een vreemd land in het ziekenhuis te belanden,’ zegt Bloem tegen Chaia. Ikzelf zit in de nachtbus door Sulawesi nog na te hijgen van ons laatste avontuur. (lees verder)
Lees verder‘Ik wil zo graag origineel zijn,’ klaag ik tegen Ilco. ‘Dat kan niet,’ zegt hij beslist, ‘niet op Bali.’ (lees verder)
Lees verderHet regent op Bali. Al de hele dag en voorlopig gaat het niet over, schijnt. Door de straten van het stadje schuifelen geschrokken toeristen, de wegwerpregenparka over het vrolijke strandhempje als een slechtpassend condoom. (lees verder)
Lees verderEen zit-wc! Met papier! En hij trekt nog door ook! (lees verder)
Lees verder
Laatste reacties