Anna van Praag

Het is een soort afwijking en hier thuis houden ze er nooit meer mee op. Het rare vragen-spel.
(lees verder)

‘Dus je stuurde ze gewoon weg?’ vraagt Bloem. ‘Ik wou dat ik ook geesten kon zien.’
‘Het is niet echt zien,’ zeg ik, ‘en ook niet echt wegsturen trouwens.’
(lees verder)

‘Anna, het is niet goed. Begin maar weer helemaal opnieuw.’ Zo is, een beetje kort door de bocht, de samenvatting van het commentaar van de eerste twee lezers op mijn nieuwe boek-in-wording. Pfft, half jaar werk weg, 50.000 woorden. (lees verder)

Er staat een amandelboom voor mijn huis. En die boom die bloeit en bloeit.
(lees verder)

Alleen een hoopje kleren op de bank herinnert nog aan mijn man de tijdreiziger die vandaag weer is vertrokken.
(lees verder)

Ergens hebben we geloof ik iets niet helemaal goed uitgelegd tijdens de opvoeding. (lees verder)

‘Mam, wanneer jij er niet bent, pak ik je laptop en lees stiekem je nieuwe boek. En ook al je mails.’
Mijn vreselijke dochter. Ik denk dat ze bluft, ik weet het eigenlijk wel zeker. Maar Chaia is geweldig in balanceren op grenzen. Mijn grenzen vooral.
(lees verder)

Er is een kinderboekenrecensent die om de zoveel tijd opschrijft hoe zijn werk hem tegenvalt. Waar zijn de nieuwe Guus Kuijer en Tonke Dragt? Dat is zo’n beetje de essentie van zijn klacht. En dat er teveel ‘pulp’ is en de leraren op school ook vrolijk meedoen aan de verspreiding daarvan.
Ik word daar altijd een beetje zenuwachtig van. Als schrijver (shit, we doen het niet goed), maar ook als lezer: maar die dan en die en dat boek en die ene serie… Alsof het een quiz is.
(lees verder)

‘Mama, ik ben zo bang dat de poezen wegwaaien,’ jammert Chaia.
‘Er is geen water,‘ schreeuwt Dunya vanaf de wc.
En verderop roept Bloem: ‘Kan iemand mij een kaars geven, ik sta hier in het donker met mijn haar vol shampoo.’
(lees verder)

Aan alle jongens die dit lezen: stop! En mannen ook. Want ik weet het inmiddels zeker: wat ik nu ga schrijven, snappen jullie toch niet (lees verder).