Anna van Praag

Misschien was ze wel de belangrijkste reden dat ik naar de freelancersborrel was gegaan: om me te laten inspireren door een van de meest sterke vrouwen van Nederland. (lees verder)

Een blauwe envelop op de deurmat. 150 achtstegroepers enthousiasmeren voor de literatuur. Kinderbijslag aanvragen. Het programma van je website laten updaten. Glas naar de glasbak verplaatsen. Voor de duizendste keer al die lange haren controleren op luizen. Je tanden flossen, wederom met je vinger naar de dokter.
(lees verder)

Het was Sint Maarten. De intocht van Sinterklaas. En ik was alleen.
(lees verder)

Goeiemorgen schatje zei ik en schoof de gordijnen open – en weer dicht, het was nog te donker, je zus en ik zijn nogal van slag omdat Donald Trump gewonnen heeft.
Met een ruk zat ze overeind en graaide naar haar telefoon. Whatthefuck, zei ze, whatthefuck whatthefuck.
(lees verder)

Stomtoevallig zag ik dit wekend twee films over mijn allergrootste angst.
(lees verder)

‘Nog heel even,’ zegt mijn vader, ‘en dan komt er een gi-gan-ti-sche crisis.’

Wat maakt een huis een fijn huis?
(lees verder)

Te veel, te haastig, te moe. En ik laat het bovenraam te snel dichtvallen, bovenop mijn vinger.
(lees verder)

Ik mag haar niet meer voorlezen. Nee, daar ga ik niet dramatisch over doen.
(lees verder)

‘Als ik er niet bij was, zou je dan ook tegen je oven praten?’
(lees verder)