Categorie: Verhalen van een Amsterdams leven

Ik schrijf een zin met het woord orgasme erin, dat heb ik nog nooit gedaan. Of nouja, niet met het doel dat te publiceren. (lees verder)

Lees verder

Altijd een uur te vroeg naar het vliegveld, het treinstation. Mocht er iets misgaan, dan ben je toch nog op tijd. Dat heeft mijn vader erin geramd, zeg ik tegen Mr H, die net heeft geconstateerd dat we precies op tijd aan gaan komen voor onze trein terug naar Amsterdam. Ik doe alsof ik daar niet bloedzenuwachtig van word.
En dan gaat de metro stuk. (lees verder)

Lees verder

Het regent droef en gestaag op de kerstmarkt van Berlijn. Een bataljon Duitse ME-ers met getrokken mitrailleurs rent rakelings voorbij.
(lees verder)

Lees verder

Er zitten miljoen kinderen om me heen en ik heb hoofdpijn. (lees verder)

Lees verder

Mannen. Ik zou er vaker over moeten schrijven.
(lees verder)

Lees verder

Er was een paard. Er was een kind met een paard. Een kind met een paard in Spanje. (lees verder)

Lees verder

We droegen allebei Holly Hobby jurkjes, jij altijd net iets smaakvoller dan ik. We hadden allebei een beugel, ik ook nog een buitenbeugel. We waren allebei altijd verliefd.
(lees verder)

Lees verder

Ik rende op te hoge hakjes door een eindeloze nachtmerrie-achtige straat in Amstelveen of misschien was het Buitenveldert.
(lees verder)

Lees verder

Voor het eerst nu ook kerst zonder Ilco en zonder de twee jongste meisjes.
(lees verder)

Lees verder

Ze maakte een lijstje van dingen die belangrijk zijn in haar leven. ‘Maar Dunya, je telefoon staat er niet op.’ ‘Dat weet ik, maar ik wilde een beetje sociaal overkomen.’ (lees verder)

Lees verder