Auteur: Anna

Ik word wakker en denk feestelijk: 8 maart vrouwendag!
Dat denk ik trouwens helemaal in mijn uppie. Niemand van mijn vriendinnen zal me vandaag een mail sturen met ‘gefeliciteerd met vrouwendag’ erin. Ze hebben er helemaal niks mee, met dit Aletta Jacobsgevoel van sterke vrouwen. Neem Suze Groenweg, de eerste vrouw in de tweede kamer, die was een verre tante van mijn moeder. Dat is toch stoer? Of ‘brood en rozen’, dat was de leus van de vrouwen die ruim honderd jaar geleden voor het eerst de straat op gingen. Brood en rozen, dat vind ik mooi….
Maar hier haken zelfs mijn bloedeigen dochters af. Ze luisteren heus wel braaf naar mijn uitleg over wat dat is, vrouwendag. ‘O ja , dia de mujer, dat hebben we op school gehad’ (de Spaanse scholen zijn erg goed in feestdagen). Maar daarna gaan ze gauw weer met de barbies spelen. Barbies! Toen ik twaalf was, was dat ongeveer het meest seksistische (en dus bijna verboden) speelgoed wat je kon hebben. Ik kijk naar ze en denk: is dit de nieuwe generatie vrouwen, de vierde feministische golf zeg maar?

Lees verder

Schrijvers die eigenlijk iets anders zijn, het komt vaker voor dan je denkt.
Zo’n Francien Oomen, die is dus eigenlijk industrieel vormgever. Best veel kinderboekenschrijvers zijn tevens illustrator. Joke van Leeuwen deed eerst de kunstacademie van Antwerpen – alsof dat alleen al niet heel bijzonder is. Anderen komen vanuit de muziek. Harrie Jekkers van Klein Orkest kreeg onlangs een zilveren griffel voor een kinderboek. Jaap Robben is cabaretier, Sanne Vogel actrice en Ted van Lieshout grafisch vormgever.
Het lijkt wel of al die multitalenten per ongeluk kinderboeken zijn gaan schrijven en vervolgens, bijna huns ondanks, heel goed geworden zijn. Want tsja, de muziek, het podium of het penseel blijven toch trekken… Dat geeft zo’n schrijver een aureool van bijzonderheid. En precies dat is af en toe best griezelig als je zelf, zoals ik, altijd alleen maar dat wilde en kon: schrijven. Maai ons alsjeblieft niet al te veel gras voor de voeten weg, jullie explosieve creatieven die eigenlijk muzikant zijn… die eigenlijk beeldend kunstenaar … of, helemaal erg, die eigenlijk prinses zijn!

Lees verder

‘Neem je ook kippen?’ vragen de mensen. ‘Lekker je eigen eitjes eten. Neem je geiten, leuk zelf kaas maken! Of paarden, honden?’ En dan komt er zo’n idyllische blik in hun ogen. Zo’n ‘droomhuisje in Toscane’ blik. Want het kan, op zich, bij onze boerderij tussen de olijfbomen. Ruimte genoeg.
Ik haast mij dan altijd om nee te roepen. Zelfs tegen paardendochter Chaia. Nee, we doen het niet, nee, ook geen paard. ‘Maar mam… alsjeblieft…’ NEE!
(lees verder wat er toen gebeurde)

Lees verder

‘Ga je zó olijfpitten scheppen?’
Glimmend paars jurkje, mijn nieuwe Marrakech-ring, elegante muiltjes, felrode lippenstift.
JA, zo ga ik olijfpitten scheppen. Onze verwarming brandt op pitten, heel milieubewust, maar wat ze er niet bij zeiden toen we hem kregen: hoeveel je daarvan nodig hebt per dag. Op en neer rijden naar de olijfoliefabriek is een terugkerend klusje voor Ilco geworden, en soms voor mij. Zelfs als je net dagen achter elkaar walmend van de musk door Marrakech hebt geflaneerd.
In de fabriek helpt het trouwens enorm, mijn outfit. Ik hoef maar een paar keer vaag met een schep te wapperen, of ik krijg al hulp van alle kanten en de gevulde zakken worden zo hup in de auto getild. En zelfs als ik, bevallig wegrijdend, met de Landrover een volle olijvenkar ram, blijven ze lachen.
En ik? Ach, ik ben hier helemaal niet. Ik ben lekker nog in Marrakech.

Lees verder

Er zit een man met een ei op het grote plein. Een rauw ei en eromheen staan drie waxinelichtjes. Wat doet die man daar?
Hij probeert dat ei te koken, zegt Bloem.
Hij voorspelt de toekomst, zegt Ilco, en dat denk ik ook. In dat ei zit natuurlijk alles dat nog komt, je nieuwe leven na nu.
LEES VERDER

Lees verder

‘Ik vier mijn verjaardag maar niet’.
Dat zul je mij niet snel horen zeggen. Ik ben dol op verjaardagen, vooral op die van mezelf. Ooit stond ik bekend om de schalen vol appelbollen die ik bakte. En iedereen mocht ze komen opeten. Of ik kookte voor al mijn vriendinnetjes: twee dagen in de keuken en heel veel drank.
De laatste jaren zijn mijn partijtjes erg exotisch geworden. Ik herinner me taartjes middenin woest Patagonie, een chic diner in Rwanda, en het duurste kopje koffie ooit bij cafe Florian in Venetie. En natuurlijk Rio de Janeiro vorig jaar: dansend op het carnaval werd ik veertig (ik word namelijk, tot groot vermaak van mijn dochters, al een paar jaar veertig).
Maar nu. Na een paar weken op de berg voel ik me als een moemin in winterslaap. De slome post brengt één kaart (dank je wel mam!) en tjsa, die regen. Rusteloos drentel ik door het huis, in mijn dromen brengt mijn zus frambozen en rijden we de wijde wereld in met de Landrover. Ik wil feest, ik wil iets groots, ik wil…

Lees verder

Jullie hebben sneeuw, wij regen.
In geen dertig jaar heeft het zo lang en zo veel geregend in Zuid Spanje. De huizen zijn er ook helemaal niet op gebouwd. Iedereen heeft lekkende daken en water dat binnen op de muren staat. Denk: een soort zwarte schimmel. Denk: het geratel van regen in diverse pannetjes. Denk: voortdurend met je sok in de nattigheid staan. Denk: af en aan flakkerende stroom en vandaag een verdronken satelliet (dus geen internet). Een weerbarstig manuscript vol doorhalingen voor mijn neus en die engelen ook alweer weg. Denk: Anna chagrijnig.

Lees verder

Ik ben dol op rituelen.
Zo hebben wij, tot verbijstering van veel van mijn vriendinnen en groot geluk van mijn schoonmoeder, op een mooie lentedag onze drie dochters in één keer laten dopen in het houten kerkje van Durgerdam. En dat terwijl ik zelf bij geen enkele kerk sta ingeschreven. Ik ben ook dol op heksen en de volle maan, en – dit tot lichte ergernis van Ilco- op Mariaprocessies.
Dus toen ik de kans kreeg om een reizend groepje engelen vijf dagen in huis te ontvangen, zei ik natuurlijk meteen ja. Het vergde wat uitleg hier thuis, omdat ze even dachten dat ik vijf bedden moest gaan opmaken en extra eten koken, maar nee, dit zijn onstoffelijke wezens. Die komen alleen maar goede energie brengen. Vijf engelen, vijf dagen. Ik begon meteen met de voorbereiding.
(Lees verder)

Lees verder

Rio de Janeiro, de wonderstad. 
Bezat ik een tijdmachine of een zwaarbeladen creditcard dan was ik nu daar. Want het is weer carnaval en er is geen stad, geen feest, geen drug zo geweldig als juist dat: Rio tijdens carnaval. Het boek dat ik erover schreef ‘De heks van de samba’ is net weer naar de uitgever dus zelfs dat moet ik nu missen. Vanaf de berg duik ik in mijn herinneringen en spin ze uit. ‘Mam, je loopt de hele tijd te lachen,’ zei Bloem vorig jaar tegen me. Toen waren we daar, inderdaad, en Bloems opmerking is des te interessanter omdat ik zo iemand ben tegen wie bouwvakkers altijd roepen ‘Mens, wat kijk je chagrijnig!’ Ah, Rio…
Maar gelukkig hebben we ook carnaval in Montefrio!

Lees verder

‘Ik heb zo’n saaie week voor de boeg,’ zucht mijn vriendin Mylou aan de telefoon. Om vervolgens te vertellen dat ze deze week drie keer optreedt met haar eigen programma (‘máár drie keer,’ zegt ze), dat ze ook zelf naar het theater gaat, een groot interview krijgt, drie dagen tv-opnames heeft, en ook een gesprek met de hoofdredactrice van een leuk tijdschrift. ‘Ik hang maar zo rond in huis,’ zegt ze ook nog.
De lijn ruist en kraakt in de stilte die er nu tussen ons valt.
Wat doe ik eigenlijk deze week? Op de berg zitten. Dat betekent dat ik alleen Ilco en de meiden spreek. Geen voorstellingen, geen films, restaurants, afspraken, niks!
Saai? Ja. Nee, want ik schrijf.
Het enige waar ik op dit moment echt van baal, is dat ik niet kan kijken naar de voorstelling van mijn andere vriendin, Esther. Een duizelingwekkend, bedwelmend, fantastisch epos over de oorsprong van geweld en haat, lees ik in de recensies en ik ben er niet bij! 
Maar jullie wel. Geniet van de overweldigende saaiheid van het bestaan en ga allemaal naar BRANDEN van het Ro Theater!!!

Lees verder