Anna van PraagEen andere vriendin van mij is getrouwd met iemand die vandaag de populairste man van Nederland is. Toen mijn Ilco een tijdje geleden bij het Nobelprijscomité zat en weer eens in allerlei bladen stond, verzuchtte ze: ‘Jij met Ghandi en ik met Sinterklaas – wie had dat nou ooit kunnen denken?’
(lees verder)
Dit is geen goeie tijd voor verbindingen. Dat zeg ik niet, dat zegt mijn vriendin die alles weet van numerologie. Aromatherapie, dat kan ze ook. Dan komt ze langs met haar koffer met duizend geurtjes om je zintuigen en daarmee je leven weer in balans te krijgen. Hm, nu ik erover nadenk, ze zou nu met dat koffertje best even naar Spanje mogen komen…
(lees verder)
Terwijl ik nog steeds elke nacht droom van Afrika en geen letter op papier krijg, is er bijna per ongeluk een nieuw boek van mij verschenen. Zelf nog niks gezien, maar het schijnt nu in de winkels te liggen. Niet zomaar een boek, maar eentje in een serie over dierenredders (hard gelach van mijn vrienden: ‘Anna en dierenredden? Die kan amper een paar poezen aan.’)
(Lees verder).
Ach, kan iemand me even dat Volkskrant-katern over melancholie opsturen? Want dat beschrijft precies hoe ik me nu voel, al is saudade het woord dat ik zelf zou kiezen.
(lees verder)
Als ik in het vlieguig terug naar Spanje zit, ga ik heel diep zuchten. Of misschien wel heel hard huilen. Dat heb ik dezer dagen wel een paar keer gedacht. Ik vond het zo eng wat ik aan het doen was in Rwanda. Elk keer als ik weer ergens op een school was geweest, was ik alweer zenuwachtig voor de volgende.
En nu zit ik dus in dat vliegtuig terug. In de meest magische nacht van het jaar nog wel: samhain, heksennieuwjaar.
(lees verder)
Ging het ook nog een keer niet goed hier in Rwanda? Ja dus. Maar dat lag niet aan mij. En ook niet aan de kinderen.
(lees verder)
Een avond voor Rwandese leraren… misschien heb ik hier wel het meest tegenop gezien. Want wie ben ik om hen iets te vertellen over verhalen en hoe je daarmee omgaat in de klas? Al die goedwillende westerse hulptroepen overal – alleen al hoe we het vliegtuig uitstapten: een en al extreem serieuze muizen op geitenwollen sokken. Rwanda, we komen je helpen! En ikzelf, met mijn dure jurkjes, ben ik niet ook gewoon een neokoloniaal met de beste bedoelingen? Zullen de leraren daar wel voor komen vandaag? ‘Niet als het keihard regent,’ is me voorspeld. Want de leraren hebben geen ambassade-auto ter beschikking. Die moeten gewoon met busjes, of zelfs lopen.
En ja, precies als ik al mijn spulletjes heb klaargezet, waait er een keiharde wind door de open ramen naar binnen. En barst de moesson los.
(lees verder)
‘Enfants!’
De Belgische juf heeft aan een enkel woord genoeg. Precies tegelijk springen alle zwarte kinderen op en staan naast hun tafels. ‘Bonjour Anna van Praag,’ klinkt het in koor.
Anna is dus in Rwanda.
Of: ‘Kuifje in Afrika,’ zoals Ilco het liefdevol noemt.
(lees verder)
Ik ga iets heel spannends doen. Enger dan duizend kinderboekenweekkinderen behagen. Raarder misschien dan Nooit meer lief schrijven. En zeker zwaarder dan koken en boodschappen doen voor vijftien gasten.
(lees verder)