Monsters in het verkeer. Daar stikt het van in Amsterdam.
Mijn eigen allerliefste dochters heb ik ook regelmatig scheldend en schaamteloos op hun fiets gezien, links en rechts onnozele toeristen opzijmaaiend.
De roze borden
Kennelijk stap je een soort parallel universum in, als je gaat fietsen in Amsterdam, vergelijkbaar met het opzetten van een 3d-bril in de bioscoop. Of zoals iets wits oplicht in blacklight: tot dan toe was het verborgen. Als je fietst in Amsterdam mag je openlijk je medemens haten – sommige mensen doen dat trouwens ook in auto’s. En het is niet voorbehouden aan jonge mensen. De keren dat keurige oudere dames en heren ‘Kijk een beetje uit, kutwijf’ tegen mij snauwen, of me keihard duwen als ik even in hun weg sta, zijn inmiddels niet meer op een hand te tellen.
Ik hou ten diepste van Amsterdam, ik hou ook van chaos en zeker van drukte en nee, ik ben zelf geen engel in stressvolle overvolle situaties – maar ik kan toch nooit wennen aan dat gescheld. Ik ben die dromerige fietser die soms plotseling bedenkt dat ze naar links moest… en ja, dan ben je al snel doelwit.
En daarom… hou ik dus zo van de Gemeente Amsterdam. Die doen nu iets nieuws met roze borden in het verkeer. Bijvoorbeeld bij de Nieuwmarkt, waar het al eeuwen is opgebroken (wegwerkzaamheden: ook zo’n bron van hys-te-ri-sche irritatie voor veel fietsers). De roze borden waarschuwen je al ruim van tevoren, dat je even een beetje moet omfietsen hier. Vervolgens leggen ze je een paar borden verder uit dat het omfietsen echt minder dan een minuut tijd kost. En als je dan langs de andere kant van de Geldersekade bent gefietst, zoals ze graag willen, dan bedanken ze je. Heel enthousiast.
Ik fiets tegenwoordig soms expres langs die route. Vanwege die borden.
